مدل‌يابي معادلات ساختاري روابط سبك‌هاي دلبستگي و خود_متمايزسازي با عملكرد تحصيلي دانشجويان دانشگاه با نقش واسطه‌اي سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت

هدف: پژوهش حاضر با هدف آزمون مدل معادلات ساختاري روابط سبك‌هاي دلبستگي و خودمتمايزسازي با عملكرد تحصيلي دانشجويان دانشگاه با نقش واسطه‌اي سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت انجام شد. روش: روش اين پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان كارشناسي دانشگاه شهيد بهشتي (1554 نفر) در سال تحصيلي 981397 بود كه تعداد گروه نمونه بر اساس فرمول كوكران حدود 308 نفر برآورد شد كه براي حذف اثر پرسشنامه‌هاي بي‌اعتبار تعداد 350 نفر در نظر گرفته شد. در نهايت، تعداد 305 پرسشنامه مورد تحليل نهايي قرار گرفتند. ابزارهاي تحقيق شامل پرسشنامه خودمتمايزسازي اسكورون و اسميت (2003)، سياهه دلبستگي بزرگسالان هازن و شيور (1987)، نيمرخ سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت (واكر، سيچريست و پندر، 1995) و پرسشنامه عملكرد تحصيلي فام و تيلور (1999) بود كه جهت تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي (همبستگي پيرسون، تحليل مسير و مدل معادلات ساختاري) با كمك نرم‌افزارهاي آماري SPSS 23 و 26 AMOS استفاده شده است. .يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين سبك دلبستگي (0.10= ، 0.01 p) و تمايزيافتگي (1.09= ، 0.01 p) با عملكرد تحصيلي رابطه معناداري وجود دارد و اين متغيرها قادرند عملكرد تحصيلي را مستقيما پيش‌بيني نمايند.. همچنين سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت مي‌تواند بين سبك دلبستگي (0.03= ، 0.01 p) و تمايزيافتگي (0.64= ، 0.01 p) و عملكرد تحصيلي نقش ميانجي داشته باشد. نتيجه‌گيري: با توجه به ارتباط سبك‌هاي دلبستگي و خودمتمايزسازي و نيز سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت با عملكرد تحصيلي، توجه ويژه به اين متغيرها جهت بهبود عملكرد تحصيلي دانشجويان، ضروري مي‌نمايد.هدف: پژوهش حاضر با هدف آزمون مدل معادلات ساختاري روابط سبك‌هاي دلبستگي و خودمتمايزسازي با عملكرد تحصيلي دانشجويان دانشگاه با نقش واسطه‌اي سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت انجام شد. روش: روش اين پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان كارشناسي دانشگاه شهيد بهشتي (1554 نفر) در سال تحصيلي 981397 بود كه تعداد گروه نمونه بر اساس فرمول كوكران حدود 308 نفر برآورد شد كه براي حذف اثر پرسشنامه‌هاي بي‌اعتبار تعداد 350 نفر در نظر گرفته شد. در نهايت، تعداد 305 پرسشنامه مورد تحليل نهايي قرار گرفتند. ابزارهاي تحقيق شامل پرسشنامه خودمتمايزسازي اسكورون و اسميت (2003)، سياهه دلبستگي بزرگسالان هازن و شيور (1987)، نيمرخ سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت (واكر، سيچريست و پندر، 1995) و پرسشنامه عملكرد تحصيلي فام و تيلور (1999) بود كه جهت تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي (همبستگي پيرسون، تحليل مسير و مدل معادلات ساختاري) با كمك نرم‌افزارهاي آماري SPSS 23 و 26 AMOS استفاده شده است. .يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين سبك دلبستگي (0.10= ، 0.01 p) و تمايزيافتگي (1.09= ، 0.01 p) با عملكرد تحصيلي رابطه معناداري وجود دارد و اين متغيرها قادرند عملكرد تحصيلي را مستقيما پيش‌بيني نمايند.. همچنين سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت مي‌تواند بين سبك دلبستگي (0.03= ، 0.01 p) و تمايزيافتگي (0.64= ، 0.01 p) و عملكرد تحصيلي نقش ميانجي داشته باشد. نتيجه‌گيري: با توجه به ارتباط سبك‌هاي دلبستگي و خودمتمايزسازي و نيز سبك زندگي ارتقاء بخش سلامت با عملكرد تحصيلي، توجه ويژه به اين متغيرها جهت بهبود عملكرد تحصيلي دانشجويان، ضروري مي‌نمايد.