ديپلماسي نوين؛ مطالعه موردي ايران

Modern Diplomacy; Case Study of Iran

با تحول در نظام بين‌الملل، ديپلماسي سنتي قادر به حل مسائل نوظهور نمي‌باشد. بنابراين نياز به ديپلماسي نويني است كه مبتني بر اصول و منطق نوين باشد. اين پژوهش با مفروض درهم تنيده شدن حوزه سياست خارجي و محيط ديپلماسي و با روش توصيفي- تحليلي سعي در پاسخ به اين پرسش دارد كه اصول و مباني ديپلماسي در وضعيت نوين حاكم بر آن بر چه مبنايي مي‌باشد؟ همچنين ديپلماسي ايران در شرايط جديد چگونه خواهد بود؟ در پاسخ به اين پرسش اين فرضيه مطرح مي شود كه با تحول در محيط ديپلماسي، قواعد ديپلماسي نيز از حالت سنتي خارج و اصول و قواعد جديدي بر ديپلماسي حاكم گرديده است و بر همين اساس ديپلماسي نوين با اصول و قواعد خاص خود جايگزين ديپلماسي سنتي گرديده است. بنابراين ديپلماسي نوين الزامات خود را بر بازيگران بين الملل از جمله؛ ايران تحميل مي‌كند. به گونه‌اي كه ناديده گرفتن چنين قواعدي منجر به شكست ديپلماسي و از دست رفتن توان و فرصت‌هاي دستيابي به اهداف با ابزار ديپلماتيك مي‌شود.

With the evolution of the international system, traditional diplomacy will not be able to solve emerging problems. Therefore, there is a need for new diplomacy based on new principles and logic. Assuming the intertwining of the field of foreign policy and the environment of diplomacy, this study tries to answer the question: what are the principles and foundations of diplomacy in the current situation? Also, what will be the Iranian diplomacy in the new situation? In response to this question, it is hypothesized that with the change in the environment of diplomacy, the rules of diplomacy are out of the traditional mode and new principles and rules have governed diplomacy, and accordingly, new diplomacy has replaced traditional diplomacy with its own principles and rules. Thus modern diplomacy imposes its requirements on international actors including; Iran imposes. Ignoring such rules leads to the failure of diplomacy and the loss of power and opportunities to achieve goals through diplomatic means.