بررسي تجربه تشكيل «شبكه ملي جامعه و دانشگاه» با تاكيد بر چالش‌هاي پيش‌رو

Challenges of Policymaking, Based on Participatory Model in Iran a Case Study of the National Network of Society and University

دولت‌ها و متخصصان همواره در پي يافتن مدل‌هاي موثر سياست‌گذاري و خط‌مشي گذاري هستند. سياست‌گذاري مشاركتي از جمله كارآمدترين الگوهاي سياستي است كه از سوي متخصصان ارائه شده و از طرف دولت‌ها به كار گرفته مي‌شود. اين الگو كه مبتني بر درگيرسازي ذي‌نفعان در فرايند تدوين خط‌مشي‌ها است، در ايران كمتر مورد توجه بوده، چندان به بوته عمل در نيامده است. از جمله معدود تلاش‌هاي دولت براي بهره‌گيري از اين مدل سياستي شبكه ملي جامعه و دانشگاه (به عنوان سازوكاري براي انجام مسئوليت اجتماعي دانشگاه و ايفاي نقش دانشگاه‌ها در فرايندهاي تصميم‌سازي و سياستگذاري است) است كه در مقاله حاضر مورد بررسي قرار گرفته است. طي مقاله حاضر تلاش شده با استفاده از تحليل اسناد، مشاهده مشاركتي و مصاحبه، چالش‌هاي پيش روي شبكه ملي جامعه و دانشگاه مورد بررسي قرار گيرد. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، اين چالش‌ها در دو بعد عيني و ذهني قابل بررسي است. بعد عيني شامل سه مولفه ساختاري – زمينه‌اي، نهادي – سازماني و نيروي انساني است. در بعد ذهني از طرفي مباني نظري شبكه دچار اغتشاش و شكاف بنيادين است و از طرف ديگر بستر گفتماني لازم براي هژمونيك شدن ايده‌ها شكل نگرفته‌است.

Governments and professionals are always looking for more effective policy and policymaking models. Participatory policymaking is one of the most effective policy-driven policies that has been put forward by practitioners and is being used by governments. This model which is based on stakeholder engagement in the policymaking process, has been less popular in Iran and has not been put into practice very often. Among the few attempts of the government to use this policy model is the national network of society and university, which is discussed in this paper. In this paper, we tried to examine the challenges of participatory policy making in Iran through the use of document analysis, participatory observation and interviews with the help of a case study of the national network of society and university. According to findings of this research, these challenges can be seen in both objective and subjective dimensions. The objective dimension is consisted of three structural -contextual, institutional - organizational and human resources components. On the other hand, in the subjective dimension, the theoretical foundation of the network is intrusive and fundamentally split, while there is no discursive platform for the hegemony of ideas.