درونمايه هاي مشترك ما بين معماري و هنرهاي نمايشي تأثيرگذار بر ارتقاء بهره‌وري محيط شهري

درك مفاهيم ريشه‌اي و اصيل هنري مي‌تواند باعث قرابت و شناخت بهتر هنرهاي كاربردي معماري، تئاتر و سينما گردد. معماري و تئاتر و سينما جدا از وجههٔ كاركردي خود كه به ايجاد فضا مي‌پردازند، در فرآيند درك فضا، هر سه اصول مشتركي را در بر مي‌گيرند كه به وسيلهٔ معماران و كارگردانان درهم‌آميخته شده‌اند. اين تحقيق با رويكردي توصيفي-تحليلي به بررسي كليات و امكان استفاده از اين نزديكي در هنرهاي كاربردي مي‌پردازد. استفاده از نحله‌هاي فكري خردباوري و تجربه‌باوري نكته قابل توجه در اين تحقيق است كه به صورت همزمان مي‌تواند هر دو دسته را در كنار هم استفاده كند. معماري، تئاتر و سينما مي‌توانند واسطه‌هايي براي عرضهٔ معنا باشند، كه اين معنا مي‌تواند بين عرصه‌ها و رسانه‌هاي مختلف مشترك باشند. در واقع معماري، تئاتر و سينما متشكل از عناصر اساسي مشتركي همانند صحنه، فضا، نور، حركت و ديد مي‌باشند. معماران و كارگردانان تئاتر و فيلم‌سازان پيوسته در تلاش براي انتقال مفاهيم متداعي در جهت بازگويي ايده‌ها و مفاهيم در محيط‌هاي نمادين هستند، در واقع هنر معماري در تئاتر و سينما به عنوان عامل ايجاد تعادل و هماهنگي در شكل تصاوير و تركيب صحنه مطرح مي‌شوند كه ويژگي‌هاي مكاني يا زماني فضا، رنگ نور، سايه روشن تأثيرات متفاوتي بر مخاطب مي‌گذارد. فضاهاي بصري كه در پس‌زمينهٔ تصاوير يك فيلم ديده مي‌شود در شكل‌گيري تفكر كارگردان و فيلم‌ساز نقش مؤثري دارد. در واقع كارگردانان با بهره‌گيري از معماري از طريق معنا و فضاهاي بصري سعي در ايجاد فضا و خلق مكان و شخصيت‌پردازي مي‌كنند. شناسايي اين تعاملات و تأثيرگذاري‌ها مي‌تواند به هنرمندان در خلق محصول هنري خود كمك بسياري نموده و درك مناسبي را از محيط و فضاهاي موردنياز هر گروه فراهم سازد