برساخت مدل آموزش معماري براساس نقش ميان‌رشتگي در آموزش

الگوي آموزشي نسبتاً بسته، بازنگري‌نشده، به‌روز و بومي نشده، ضعف مديريتي در پيوند ميان دانشگاه، حرفه و پژوهش، به نظر از مهم‌ترين دلايل ناكارآمدي رشته معماري است كه مي‌تواند با كاربست گفتمان ميان‌رشته‌اي، تغييراتي ارزشمند بيابد. در اين راستا مسئله‌اي مطرح است كه با وجود ساختار دگرگون‌يافته معماري امروز در جهان و ايران، چه راهكارهاي برنامه‌ريزي براي افزايش انعطاف‌پذيري و قابليت خودتنظيمي با تغييرات جامعه و پاسخ‌گويي به نيازهاي آنان در آموزش معماري، ضروري هست. به نظر مي‌رسد كه استفاده از دانش ميان‌رشته‌اي، موجب اثربخشي بيشتر ميان حوزه‌هاي دانشي مختلف مي‌شود و تأثير آن در تحول رشته منعكس مي‌گردد. روش تحقيق، براساس راهبرد كيفي كمي است و با استفاده از تحليل محتوا سعي در معرفي حوزه‌هاي تأثيرگذار دروس ميان‌رشته‌اي در توسعه معماري دارد. در اين راستا به تحليل محتواي برنامه درسي 9 دانشگاه برتر دنيا و مقايسه با دانشگاه‌هاي ايران و سپس بحث به هدف پيشنهاد ادغام دروس ميان‌رشته‌اي (به‌صورت اختياري و انتخابي) و آموزش معماري مي‌پردازد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه مطالعات ميان‌رشته‌اي در معماري مي‌تواند با پيوند ميان نيازهاي جامعه، پژوهش و آموزش، گنجاندن حوزه‌هاي دانشي مختلف در محتواي برنامه درسي، در دست‌يابي و برساخت دانش ميان‌رشته‌اي كه امري در بستر زمان است، با طراحي الگوهاي مختلف آموزشي با محوريت ميان‌رشتگي و دانش پيش‌زمينه‌اي در حوزه علوم پايه تا حدودي بتواند موجبات پويايي نظام آموزشي، پرورش معماران در حوزه‌هاي مختلف با ماهيت فرارشته‌اي و در نتيجه موجبات رشد آن در حرفه، آموزش و پژوهش را فراهم كند.