برآورد تبخير و تعرق واقعي با استفاده از الگوريتم سبال (SEBAL) و مقايسه آن با تبخير و تعرق استاندارد فائو 56 بهبوديافته با رابطه KCNDVI

نظارت بر تغييرات مكاني و زماني تبخير تعرق براي مديريت آبياري و نياز آبي گياهان زراعي، به‌ويژه در مناطق كم‌آب، بسيار مهم است. هدف از پژوهش حاضر برآورد تبخير و تعرق واقعي با استفاده از الگوريتم سبال (SEBAL) و مقايسه آن با تبخير و تعرق استاندارد فائو 56، به‌منظور تعيين باغات پسته تحت تنش خشكي در استان يزد است. بدين‌منظور، از يك سري زماني تصاوير ماهواره‌اي لندست 8 با پانزده تصوير در سال 2015 استفاده شد. در ابتدا، تبخير و تعرق در دوره‌هاي پانزده‌روزه فنولوژي پسته به‌دست آمد و سپس، با جمع تبخير و تعرق در دوره‌هاي پانزده‌روزه، ميزان تبخير و تعرق در چهار مرحله اصلي فنولوژي پسته و كل يك دوره رشد ساليانه تعيين شد. تبخير و تعرق استاندارد نيز به‌روش فائو 56 و با استفاده از رابطه KCNDVI به‌دست آمد و به‌منزله استانداردي براي مقايسه تبخير و تعرق واقعي سبال در نظر گرفته شد. براساس نتايج، الگوريتم سبال قابليت مناسبي در تعيين ميزان تبخير و تعرق در منطقه مورد مطالعه دارد. با اينكه داده‌هاي معتبر لايسيمتر براي مقايسه نتايج الگوريتم سبال با آن در منطقه يادشده وجود نداشت؛ مقايسه نتايج با روش استاندارد فائو 56 نشان داد اين دو روش مطابقت خوبي با يكديگر دارند و ميانگين ضريب تبيين (R2)، خطاي جذر ميانگين مربعات (RMSE‌­) و ميانگين خطاي مطلق (MAE) ميان نتايج الگوريتم سبال و رويكرد فائو KCNDVI به‌ترتيب 0.8، 16.7 و 14.5 ميلي‌متر بين دوره‌هاي پانزده‌روزه فنولوژي پسته به‌دست آمد. ميانگين ميزان تبخير و تعرق واقعي و استاندارد در طول يك فصل رشد پسته، در سطح منطقه مورد بررسي، به‌ترتيب 950 و 1086 ميلي‌متر است. مقايسه تبخير و تعرق واقعي و استاندارد نشان داد، در بخش اعظم اين منطقه، تبخير و تعرق واقعي كمتر از شرايط استاندارد است.