تحليل تربيت اخلاقي نادينگز و نقد آن بر مبناي آراء علامه طباطبائي

هدف پژوهش حاضر، تحليل تربيت اخلاقي نل نادينگز و نقد آن بر مبناي نظريات علامه طباطبائي است. اين پژوهش، به دنبال پاسخ‌گويي به دو پرسش اساسي است: نخست ماهيت تربيت اخلاقي نادينگز چگونه است؟ دوم، مهم‌ترين نقدهاي وارده بر تربيت اخلاقي نادينگز بر مبناي ديدگاه علامه طباطبائي چيست؟ با توجه به ماهيت پژوهش، از روش‌هاي تحليلي ـ تطبيقي و انتقادي استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان داد نادينگز با رد جهان‌شمولي اخلاقي، هدف تربيت اخلاقي را كسب قابليت‌هاي لازم براي زندگي بهتر در جامعه و ايفاي نقش شهروندي مي‏داند. نادينگز انسان و طبيعت آن را محور تربيت اخلاقي قرار مي‌دهد و بر نقش انحصاري عواطف، تأكيد مي‌كند. از سوي ديگر، علامه طباطبائي با نگاهي متفاوت به تربيت اخلاقي مي‌نگرد. با توجه به تفاوت‌هايي كه در آراء اخلاقي علامه و نادينگز وجود دارد، نظريات اخلاقي اين دو مورد مقايسه و نقد قرار گرفت. از مهم‌ترين نقدهاي واردشده بر تربيت اخلاقي نادينگز بر مبناي ديدگاه علامه، مي‌توان به مؤلفه‌هايي ازجمله: نسبيت‌گرايي، رويكرد سكولاريستي، غفلت از سير و سلوك فردي، تأكيد افراطي بر عاطفه گرايي و تعاملات بيروني در تربيت اخلاقي اشاره كرد.