مقايسه اثربخشي رويكرد طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه

زمينه: تجربه طلاق، بهزيستي روانشناختي زنان را تحت تأثير قرار دهد. از جمله رويكردهاي درماني كه مي‌تواند بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه را ارتقا دهد، طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد است. هدف: هدف از اين پژوهش، مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه بود. روش: روش پژوهش حاضر، شبه آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون سه گروهي است. جامعه آماري شامل تمامي زنان مطلقه‌اي بود كه به سبب پيامدهاي روانشناختي پس از طلاق به مراكز مشاوره و خمات روانشناختي شهر تهران در نيمه دوم سال 1396 مراجعه كرده بودند. به منظور انتخاب نمونه آماري با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند، ابتدا 45 نفر انتخاب شده و سپس به صورت تصادفي در گروه هاي آزمايش اول و دوم و گروه گواه جايابي شدند (هر گروه 15 نفر). ابزار پژوهش مقياس بهزيستي روانشناختي ريف (1989) بود. داده‌ها با استفاده از روش تحليل كواريانس و نرم افزار SPSS22 تحليل شدند. يافته ‌ها: يافته‌هاي آماري نشان داد هر دو رويكرد درماني مورد استفاده در افزايش بهزيستي روانشناختي شركت كنندگان مؤثر بوده (0/05 p )، اما تفاوت بين طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در سطح 05/0 براي بهزيستي روانشناختي معنا‌دار نمي ‌باشد. نتيجه گيري: با توجه به اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بهزيستي روانشناختي و خرده مقياس‌هاي آن، پيشنهاد مي‌شود مراكز مشاوره و كلينيك‌هاي خانواده در مورد زنان مطلقه كه در معرض پيامدهاي روانشناختي پس از طلاق هستند از اين دو رويكرد با اولويت مشاوره و روان درماني گروهي استفاده كنند.