نقش ميانجي تاب آوري در رابطۀ بين ابراز هيجان مثبت و منفي در خانواده با رواندرستي روانشناختي نوجوانان

زمينه: نوجواني زماني براي شروع رفتارها و شرايطي است كه نه تنها در آن زمان بر رواندرستي تأثير مي گذارد، بلكه منجر به اختلالات بزرگسالي نيز مي شود. با وجود اهميت نقش خانواده در بروز رواندرستي روانشناختي، تأثير مستقيم و غيرمستقيم هيجان هاي خانواده بر رواندرستي، مغفول مانده است. هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي تاب آوري در رابطۀ بين ابراز هيجان مثبت و منفي در خانواده با رواندرستي روانشناختي نوجوانان بود. روش: اين مطالعه از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعۀ آماري اين پژوهش را كليۀ نوجوانان پسر شهر شيراز تشكيل مي دادند كه از ميان آنها 206 نفر به صورت خوشه اي چند مرحله اي به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي تاب آوري كانر و ديويدسـون (2003)، پرسشنامۀ ابرازگري خانواده (هالبرستاد، 1986) و فرم كوتاه مقياس رواندرستي روانشناختي ريف (1989) پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از روش تحليل مسير استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل مسير نشان داد كه اثر مستقيم متغير‌ ابراز هيجان مثبت به متغير رواندرستي روانشناختي (β= 0/242, T= 4/042) و مسير مستقيم متغير‌ ابراز هيجان منفي به رواندرستي روانشناختي معني دار بود β= -0/291, T= 4/865).َ. همچنين نشان داده شد كه اثر غيرمستقيم متغير‌ ابراز هيجان مثبت بر متغير رواندرستي روانشناختي از طريق تاب آوري معني دار بود (β= 0/063, p 0/05).). در نهايت نشان داده شد كه اثر غيرمستقيم متغير‌ ابراز هيجان منفي بر متغير رواندرستي روانشناختي از طريق تاب آوري معني دار بود (β= -0/058, p 0/05). نتيجه گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود كه به نقش ميانجي تاب آوري در رابطۀ بين ابراز هيجان مثبت و منفي با رواندرستي روانشناختي توجه شود و درمانگران اين مؤلفه را در كاربست درماني خود بگنجانند.