اثربخشي آموزش حل مسئله بين فردي بر حل مسئله اجتماعي زنان جوان زنداني

زمينه: مطالعات زيادي به بررسي اثربخشي حل مسئله بر حل مسئله اجتماعي در بين نمونه هاي مختلف پرداختند، اما پژوهشي كه در آن به بررسي حل مسئله بين فردي بر حل مسئله اجتماعي زنان زنداني پرداخته باشد در ايران صورت نگرفته است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي حل مسئله بين فردي بر حل مسئله اجتماعي زنان جوان زنداني استان كرمانشاه انجام شد. روش: طرح پژوهش شبه آزمايشي از نوع پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين مطالعه شامل تمامي مجرمين زن جوان زنداني كه در زندان مركزي شهر كرمانشاه مشغول گذراندن دوران محكوميت خود در سال 1398 بودند، مي باشد. در اين پژوهش تعداد 30 نفر از زنان جوان زنداني با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و با انتساب تصادفي به دو گروه آزمايشي (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسيم شدند. سپس 10 جلسه دو ساعته هر هفته هم دو جلسه كارگاه حل مسئله بين فردي براي گروه آزمايش برگزار شد، بعد از اتمام برنامه آموزش، مرحله پس آزمون براي هر دو گروه اجرا شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه حل مسئله اجتماعي دزوريلا و همكاران (2004) نسخه كوتاه استفاده شد. سپس داده هاي پژوهش از طريق روش تحليل كواريانس چندمتغيري مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: نتايج طبق گزارش مشاركت كنندگان، در دو مرحله پيش آزمون - پس آزمون نشان داد كه نسبت به گروه گواه در گروه آزمايش، بين نمرات پيش آزمون پس آزمون در تمامي زيرمقياس هاي حل مسئله اجتماعي شامل جهت گيري مثبت، جهت گيري منفي، سبك منطقي و سبك تكانشگري / بي دقتي و سبك اجتنابي تفاوت وجود داشت. نتيجه‌گيري: بنابراين مي توان از آموزش حل مسئله بين فردي به عنوان يك برنامه مداخله اي اصلاحي و پيشگرانه براي افزايش حل مسئله اجتماعي زنان جوان زنداني استفاده كرد.