اثربخشي درمان شناختي رفتاري مختصر بر افسردگي، افكارخودكشي و تنظيم شناختي هيجان در زنان اقدام كننده به خودكشي

زمينه: با توجه به افزايش تمركزدرمان هاي جديد بر مداخلات فوري و كوتاه مدت، درمان شناختي رفتاري مختصر با هدف غيرفعال كردن حالت خودكشي و تثبيت علائم از طريق ايجاد خودكارآمدي در مهارت هاي تنظيم هيجان و انعطاف پذيري شناختي طراحي شده است. اما در خصوص احتمال اثربخشي اين درمان درجامعه ايران شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: اين مطالعه با هدف تعيين اثربخشي درمان شناختي رفتاري مختصر بر افسردگي، افكارخودكشي و تنظيم شناختي هيجان در زنان اقدام كننده به خودكشي انجام شده است. روش: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون پيگيري وگروه گواه بود. جامعه آماري زنان اقدام كننده به خودكشي شهر اصفهان در سال 1399 بود. تعداد ۳۰ بيمار با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش حاضر عبارتند از: افسردگي بك ويرايش دوم (1996)، افكار خودكشي بك (1979)، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان گرانفسكي (2001) و 12 جلسه 90 دقيقه اي درمان شناختي رفتاري مختصر (برايان و راد، 2018). تحليل داده ها با روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر انجام شد. يافته ها: نتايج نشان مي دهد كه درمان شناختي رفتاري مختصر عامل افزايش راهبردهاي تنظيم هيجاني سازش يافته و كاهش راهبردهاي سازش نايافته، افكار خودكشي و افسردگي در پايان مداخله و دوره پيگيري شده است (0/01 P). نتيجه‌گيري: درمان شناختي رفتاري مختصر مي تواند افسردگي، افكار خودكشي و راهبردهاي سازش نايافته در تنظيم شناختي هيجان را در افراد اقدام كننده به خودكشي كاهش دهد.