مقايسه اثربخشي درمان متمركزبر شفقت و رفتاردرمانگري ديالكتيكي بر كاهش تعارض زناشويي زنان در آستانۀ طلاق

زمينه: تعارض زناشويي مي تواند پايه هاي زندگي مشترك را متزلزل سازد و زمينه طلاق عاطفي و رسمي را فراهم سازد. اثربخشي رفتاردرمانگري ديالكتيكي و درمان متمركز بر شفقت بر متغيرهاي مختلفي تأييد شده است، اما در زمينه مقايسه و تأثير اين دو درمان بر تعارض زناشويي شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي آموزش درمان متمركز بر شفقت و رفتاردرمانگري ديالكتيكي بر كاهش تعارض زناشويي زنان در آستانه طلاق بود. روش: روش پژوهش به صورت شبه آزمايشي و از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه اين پژوهش را كليه زنان داراي تعارض زناشويي و در آستانۀ طلاق شهر ساري تشكيل مي دادند كه در سال 1397 به مراكز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزيستي شهرستان ساري مراجعه كرده بودند. 45 نفر به شيوۀ نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه (دو گروه آزمايشي و يك گروه گواه) جايگزين شدند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامۀ تعارض زناشويي (MCQ) ثنايي و همكاران (1387) بود. گروه آزمايشي اول، 8 جلسه (هفته اي دوساعت) تحت آموزش گروهي درمان متمركز بر شفت، و گروه آزمايشي دوم، 8 جلسه (هفته اي دوساعت) تحت آموزش گروهي رفتاردرمانگري ديالكتيكي قرار گرفتند. جهت تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار، SPSS24، استفاده شده است و داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه در پس آزمون، تعارض زناشويي آزمودني هاي گروه هاي آزمايشي نسبت به گروه گواه، كاهش معني داري داشته است (0.001 p). اما تحليل آزمون تعقيبي بنفروني بين اثربخشي رفتاردرمانگري ديالكتيكي و درمان متمركز بر شفقت بر تعارض زناشويي زنان در آستانه طلاق تفاوتي را نشان نداد. نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش، حمايت تجربي مناسبي را براي رفتاردرمانگري ديالكتيكي و درمان متمركز برشفقت فراهم مي آورد. پيشنهاد مي گردد روانشناسان و مشاوران خانواده، اين دو درمان را جهت بهبود تعارض زناشويي به كار گيرند.