رابطه بين احساس تنهايي و تعهد زناشويي با ميزان استفاده از رسانه‌هاي اجتماعي در زنان

پژوهش حاضر به بررسي رابطه بين احساس تنهايي و تعهد زناشويي با ميزان استفاده از رسانه هاي اجتماعي در زنان مي پردازد. جامعه آماري اين پژوهش شامل زنان متأهل دانشجوي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركزي، مشغول به تحصيل در سال 95-96 بودند كه از ميان آن، نمونه اي با حجم 297 نفر با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شد. در اين پژوهش از مقياس احساس تنهايي UCLA (راسل، 1996)، پرسشنامه تعهد زناشويي (DCI) آدامز و جونز (1997) و پرسشنامه اختلال استفاده از رسانه اجتماعي (SMD) ساخته وندن اجيندن، لمنز و والكنبورگ (2016) استفاده شد. پس از جمع‌آوري اطلاعات، داده ها با استفاده از شيوه‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون، مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بين متغيرهاي احساس تنهايي و ميزان استفاده از شبكه هاي اجتماعي در سطح (0.01 p) رابطه مستقيم و معني‌‌دار وجود دارد. بين خرده‌مقياس تعهد به همسر و ميزان استفاده از رسانه هاي اجتماعي در سطح (0.01 p) رابطه معكوس و معني‌دار وجود دارد و همچنين 14 درصد از تغييرات احساس تنهايي و 5 درصد از تغييرات بُعد تعهد به همسر، به‌وسيله ميزان استفاده از رسانه هاي اجتماعي قابل تبيين است.