ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﺪرﻳﺲ ﺑﻪ روش ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ و يادگيري مبتني بر ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺰان ﻳﺎدﮔﻴﺮي و رﺿﺎﻳﺖ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن كارشناسي پرستاري دانشگاه منتخب نظامي

مقدمه: در نظام آموزشي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي به لحاظ ماهيت رشته‌هاي آموزشي اين دانشگاه‌ها، امر تدريس بسيار حائز اهميت است و ارتقاي كيفيت آموزش دانشجويان علوم پزشكي، بدون تحول در فنون تدريس امكان‌پذير نيست. پس آموزش ﭘﺮﺳﺘﺎري، زماني مي‌تواند مؤثر باشد كه به ﺳﻤﺖ به كارگيري شيوه‌هاي مختلف تدريس و ﻳﺎدﮔﻴﺮي پيش رود. هدف: مطالعه حاضر با هدف مقايسه تأثير تدريس به روش سخنراني و يادگيري مبتني بر مباحثه بر ميزان يادگيري و رضايت دانشجويان پرستاري صورت گرفت. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺠﺮﺑﻲ بوده كه بر روي 76 نفر از دانشجويان ترم پنج كارشناسي پرستاري ﻧﻴمسال دوم تحصيلي سال 96-97 دانشگاه منتخب نظامي كه مشغول گذراندن درس بهداشت مادر و نوزاد 2 بودند اجرا شد. نمونه‌گيري به‌ صورت سرشماري صورت گرفت. مطالعه در دو گروه 38 نفره اجرا شد. در گروه اول (كنترل) در طول ﺗﺮم از روش ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ، اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ و شيوه تدريس در گروه دوم (مداخله) ﺷﻴﻮه يادگيري مبتني بر مباحثه بود. براي بررسي ميزان رضايت دانشجويان از پرسشنامه رضايت سنجي با شيوه آموزشي توسط فراگيران استفاده گرديد. نمرات كسب شده دانشجويان در پايان ترم شاخص اندازه‌گيري ميزان يادگيري دانشجويان در هر دو روش بود. در نهايت داده‌ها با نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 16 و آزمون‌هاي آماري استنباطي و توصيفي تجزيه تحليل شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد، بين ميانگين نمره آزمون پايان ترم گروه آزمون (2/49±16/62) و گروه كنترل (3/10 ±15/88) دو گروه تفاوت معناداري وجود نداشت (‌P 0/05). گويه‌هاي رضايتمندي، سهولت دريافت پاسخ سؤالات، صرف انرژي جهت شركت در اين روش و ايجاد انگيزه ناشي از شيوه آموزشي دو گروه تفاوت معني‌داري داشتند. بحث و نتيجه‌گيري: در اين مطالعه آموزش به روش مباحثه نتوانسته سبب بهبود نمرات دانشجويان در مقطع كارشناسي شود و پيشنهاد مي‌شود اين روش تدريس در مقاطع تحصيلات تكميلي به كار گرفته شود.