معرفي و بررسي سبكي استوانامه از منظر زباني

زمينه و هدف: كتاب استوانامه، نسخه اي خطي و مهم از آثار حروفيان در قرن نهم است. هدف از اين پژوهش، معرفي ويژگيهاي چهار نسخه خطي موجود اين اثر در ايران و تركيه و بررسي سبكي آن از جنبه آوايي، واژگاني و نحوي است. روش‌ مطالعه:‌ پژوهش پيش رو، مطالعه‌اي نظري است كه به شيوه توصيفي- تحليلي و اسنادي بر اساس منابع كتابخانه‌‌اي صورت گرفته است. يافته‌ها: بررسي زبان استوانامه نشان ميدهد كه اين كتاب به نثر مرسل قرن نهم نوشته شده و حركتي است از نثر متكلف بسوي ساده‌نويسي كه بسياري از ويژگيهاي نثر دوران مغول و تيموري را دربردارد. علاوه بر آن در مواردي نيز سبك شخصي نويسنده بچشم ميخورد. در مجموعه ميتوان سبك نثر اين اثر را بينابين دانست. نتيجه‌گيري: استوانامه، نوشته غياث الدين محمد استرآبادي، اثري است براساس عقايد پيروان نخستين حروفيه كه علاوه بر بيان باورهاي مذهبي اين فرقه، به تبيين گوشه هايي از حوادث اجتماعي عصر تيموري كمك ميكند. آنچه استوانامه را از ديگر آثار حروفي متمايز ميكند اطلاعات موثقي است كه نگارندۀ اين اثر درباره بزرگان اين فرقه و چگونگي تحول انديشه هاي آنان ارائه ميكند. بخش پاياني استوانامه ما را با آداب عبادي خاص حروفيان آشنا ميكند.