آسيب‌شناسي تعليم‌وتربيت ديني در دانش‌آموزان متوسطه (از ديدگاه متخصصان تعليم‌وتربيت، معلمان و دانش‏آموزان)

هدف كلي پژوهش حاضر، شناسايي آسيب‏هاي تعليم‌وتربيت ديني در نظام آموزش‌وپرورش رسمي كشور و ارائه راهكارهاي مناسب درجهت كاهش آنها ‏باتوجه‌به نگاه معلمان، متخصصان و دانش‏آموزان در اين زمينه مي‏باشد. در عصر جديد كه تقريباً همه‌روزه، شاخص‏هاي دانش و مهارت‏هاي زندگي در آن، ‏از نو تعريف مي‏شوند، يكي از مهم‏ترين مسائلي كه توجه اغلب صاحب‏نظران تعليم‌وتربيت را به خود جلب و پژوهش در اين زمينه را ضروري نموده، رويكرد طرح نوين تربيت ديني در حوزه نظام آموزش‌وپرورش رسمي كشور است. اين پژوهش در رويكرد كيفي و با روش مصاحبه نيمه‏سازمان‌يافته انجام گرفته است. جامعه پژوهشي، اساتيد تعليم‌وتربيت دانشگاه‏ها، معلمين ديني و پرورشي و دانش‏آموزان دوره متوسطه مي‏باشند كه به‌صورت هدف‌مند انتخاب شده‏اند و از اصل نمونه‏گيري با حداكثر تنوع و رسيدن به نقطه اشباع بهره گرفته‏ايم. رويكرد تجزيه‌وتحليل داده‏ها نيز رويكردي توصيفي تفسيري است. يافته‏ها نشان داد كه عوامل آسيب‏ زا و موانع تربيت ديني را  مي‏توان به: 1. عوامل مربوط به مسئولان و برنامه ريزان درسي و آموزشي و 2. عوامل مربوط به فرايند برنامه‏درسي (نيازسنجي، اهداف، محتوا، روش، معلم، فراگير، زمان، مكان، ارزشيابي) تقسيم نمود. درنهايت با تجديدنظر در تدوين همه مراحل برنامه‏ريزي درسي و هماهنگي بين‏‏بخشي همه نهادهاي جامعه و توجه به برنامه درسي پنهان، بخشي از اين آسيب‏ها قابل پيشگيري هستند.