بايسته‌هاي ادب حضور در زيارت با رويكرد مبتني بر نظريه زمينه‌اي (مطالعه موردي حرم رضوي)

زيارت به عنوان يك واقعه، در هستۀ خويش برخوردار از مجموعه تعاملاتي است كه عواملي مي‌تواند آن را به مطلوبيت و جذابيت سوق داده و هدف از زيارت را تأمين كرده و بيشترين رضايت را براي زائر به ارمغان آورد و يا بالعكس تعاملات نارسا و مخدوش، مي‌تواند موجب دلزدگي و تنفر از نقش را به وي تحميل كند. به موجب اين مهم، تحقيق پيش روي به ابعاد و اضلاع تعاملات اجتماعي مطلوب در سطوح مختلف، شامل: محتواي تعامل، محيط، ابزار و فضاي حاكم، پرداخته و آراء مسئولان و متوليان به عنوان سياست‌گذاران و برنامه‌ريزان زيارت مطلوب، خدمه به عنوان كنشگران خدمت‌دهنده، صاحب‌نظران زيارت‌پژوه و زائرين به عنوان مخاطبين زيارت و مبتني بر ادب حضور در بارگاه منوّر رضوي را مورد مطالعه قرار داده است تا با ترسيم مختصات ادب‌ورزي در ساحت امام معصوم زيارت مطلوب را براي ارادتمندان ارائه دهد تا از پيرايش‌هاي نامطلوبي كه بعضاً در زيارت‌ها ديده مي‌شود، بزدايد و به اين دسته از سؤالات پاسخ خواهد داد. الزامات و بايسته‌هاي ادب حضور زيارت چيست؟ ادب حضور در پيشگاه امام معصوم(ع) داراي چه مختصاتي است؟ شرايط محيطي چه تأثيري در تحقّق ادب حضور دارد؟ وظيفه متوليان آستانه عتبات در اين رابطه چيست؟ يافته‌هاي تحقيق در شش مقوله بسترها و زمينه‌هاي ادب‌ورزي، مسئوليت متوليان جهت تحقق ادب، ادب حضور خدمه، ادب حضور زائر، شرايط مداخله‌گر ادب‌ورزي و آثار ادب حضور تنظيم گشت و مدل ادب‌ورزي در سطح تعامل با عاملان مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.