مقايسه اثربخشي درمان فراشناختي و درمان وجودي بر آستانه تحمل، اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي زنان مبتلا به ديابت نوع دو

Comparison of effectiveness of metacognitive and existential therapies on resilience, life expectancy, and self-care behaviors in women with type II diabetes

مقدمه ديابت نوع دو يكي از بيماري هاي مزمن و ناتوان كننده است. اگرچه اثربخشي درمان هاي فراشناختي و وجودي بر عوامل روان شناختي مرتبط با اين بيماري بررسي شده است، اما توجه اندكي به مقايسه اين دو روش شده است. ازاين رو پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان هاي فراشناختي و وجودي بر آستانه تحمل، اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي زنان مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه زنان مبتلا به ديابت نوع دو بود كه در نيمه دوم سال 1397 به مركز ديابت فضل ابن شاذان شهر نيشابور مراجعه كردند. از بين آنان 60 نفر به شيوه در دسترس انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه آزمايش (درمان هاي فراشناختي و وجودي) و كنترل گمارده شدند. آن ها به مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون، مقياس اميد اسنايدر و همكاران و پرسشنامه فعاليت هاي خود مراقبتي در ديابت توبرت و گلاسكو پاسخ دادند. جهت تحليل داده ها از روش تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته ها نتايج پژوهش نشان داد كه بين دو درمان فراشناختي و وجودي در افزايش آستانه تحمل و اميد به زندگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو تفاوت وجود ندارد (0/05p). نتيجه گيري درمان هاي فراشناختي و وجودي نقش مهمي در افزايش آستانه تحمل و اميد به زندگي و حتي رفتارهاي خود مراقبتي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو دارند، ازاين رو مي توان از اين روش ها در كنار درمان هاي پزشكي استفاده كرد.

Introduction Type 2 diabetes is a chronic and debilitating disease. Although the effectiveness of metacognitive and existential therapies on the psychological factors associated with this disease has been investigated, little attention has been paid to comparing the two methods. Therefore, the aim of this study was to the comparison of effectiveness of metacognitive and existential therapies on resilience, life expectancy, and self-care behaviors in women with type II diabetes. Materials and Methods The research method was semi-experimental with pre-test and post-test design with the control group. The statistical population included all women with type II diabetes who were referred to Fazl Ibn Shazan Diabetes Center in Neyshabur in 2019 year. Sixty people were selected by convenience sampling method and randomly assigned to experimental and control groups. Participants answered the Connor and Davidson Resilience Scale (CD-RISC), Snyder Hope Scale (SHS), and The Summary of Diabetes Self-Care Activities (SDSCA). Multivariate analysis of covariance was used to analyze the data. Results The results showed that there is no difference between metacognitive and existential therapies in increasing the resilience and life expectancy of patients with type II diabetes (p>0.05), but existential therapy is more effective in increasing self-care behaviors (p<0.01). Conclusion Metacognitive and existential therapies play an important role in increasing the resilience and life expectancy and even self-care behaviors of patients with type II diabetes, so these methods can be used alongside medical therapies.