اثربخشي درمان وجودگرا- انسان‌مدار بر پذيرش خود و رضايت زناشويي زنان مبتلا به سرطان پستان

Effectiveness of Existential-Humanistic Therapy in Self-Acceptance and Marital Satisfaction in Women with Breast‌ Cancer

زمينه و هدف: يكي از شايع­ترين سرطان­ها در كشور ايران، سرطان پستان مي‌باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي درمان وجودگرا-انسان­مدار بر پذيرش خود و رضايت زناشويي زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش كار: اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس از آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه كننده به بيمارستان شهيد رحيمي شهر خرم­آباد در سال 1399 بودند كه از اين ميان در هر گروه (آزمايش و گواه) 15 نفر به صورت تصادفي اختصاص داده شدند، و به پرسشنامه پذيرش خود (USAQ) و پرسشنامه رضايت زناشويي (ENRICH) پاسخ دادند. سپس، گروه آزمايش طي 8 جلسه 90 دقيقه­اي تحت مداخله قرار گرفتند. پس از مداخله از هردو گروه پس آزمون گرفته شد و مجدد بعد از دو ماه هر دو گروه پيگيري شدند. روش تجزيه وتحليل داده­ها، آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر بود. نتايج: نتايج تحليل واريانس با اندازه­گيري مكرر نشان داد اثر متقابل گروه و زمان معنادار بود. بنابراين متغير پذيرش خود در سطح معناداري (77/5=F، 01/0>p) و متغير رضايت زناشويي در سطح معناداري (97/13=F، 01/0>p) افزايش داشت. نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژهش، درمان وجودگرا- انسان­مدار بر پذيرش خود و رضايت زناشويي بيماران مبتلا به سرطان پستان اثر معنادار دارد. لذا پيشنهاد مي‌شود علاوه بر مشكلات جسماني اين جمعيت، به مسائل روان‌شناختي آنها نيز توجه شود و در كنار دارودرماني، درمان‌هاي روان‌شناختي و از جمله رويكرد وجودگرا- انسان­مدار، مدّ نظر قرار گيرد

Breast cancer is one of the most common cancers in Iran. The aim of this study was to assess the effectiveness of existential-humanistic therapy in self-acceptance and marital satisfaction in women with breast cancer. Materials and Methods: This was a quasi-experimental study with a pre-test, post-test and follow-up design with a control group. The statistical population was the women with breast cancer referring to Shahid-Rahimi Hospital in Khorramabad, Iran in 2020, from among whom two groups (experimental and control) of 15 women each were randomly selected and asked to complete the self-acceptance (USAQ) and marital satisfaction (ENRICH) questionnaires. Then the experimental group attended eight 90-minute intervention sessions. After the intervention, both groups took a post-test and followed up further after two more months. The data were analyzed using the repeated measures ANOVA test. Results: The repeated measures ANOVA test showed that the interaction between group and time was statistically significant. Therefore, the self-acceptance and marital satisfaction variables increased significantly (F=5/77, P<0/01 and F=13/97, P<0/01, respectively). Conclusion: According to the results of this study, existential-humanistic therapy has a significant effect on self-acceptance and marital satisfaction in breast cancer patients. It is, therefore, recommended to pay attention, in addition to the physical problems of such patients, also to their psychological problems and, along with pharmacotherapy consider psychotherapy, including existential-humanistic therapy as