نقد ادله عدم الزام پوشش موي زنان در كتاب حجاب شرعي در عصر پيامبر(ص)

مسئله حجاب از موضوعات چالش‌برانگيز در عصر حاضر است و نويسندگان مختلف با رويكردهاي متفاوت در رد و تأييد آن مطالبي را نگاشته‌اند. كتاب حجاب شرعي در عصر پيامبر(ص) نوشته اميرحسين تركاشوند، با رويكرد نفي الزام حجاب شرعي و با استناد به گزارش‌هاي روايي، تاريخي و فقهي به رشته تحرير درآمده است. وي مدعي است كه شريعت درباره پوشش زنان حكمي ندارد و تأكيد روايات بر حجاب بانوان ناظر به رعايت عرف جامعه و نيز تمايز از كنيزان بوده است. تاكنون تحليلي تفصيلي درباره ديدگاه نويسنده در خصوص پوشش مو و مستندات تاريخي و روايي آن صورت نگرفته است؛ ازاين‌رو نوشته حاضر، با روش تحليلي توصيفي به بررسي مستندات مسئله پرداخته است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه برداشت نويسنده از روايات ناظر بر پوشش حضرت زهرا(س) و زنان حاضر در كربلا، يكجانبه و با سيره رفتاري آنها ناسازگار است. عمده شواهد ارائه‌شده براي عدم وجوب پوشش كنيز، دچار ضعف سندي و يا تعارض با ساير ادله است و تفسير نويسنده از آيه 59 سوره احزاب نيز افزون‌بر تضاد با روح مساوات اسلامي، مورد انكار بسياري از مفسران فريقين قرار گرفته است. در پايان، شواهدي چون برداشت معناي پوشش موي سر از واژه «جلباب» توسط عموم زنان مهاجر و انصار و روايات فراواني كه در اين ‌باره وجود دارد، وجوب پوشش موي سر اثبات شده است. ضمن رد استدلالات اين كتاب و بيان ساير مستندات، وجوب شرعي پوشش موي سر را اثبات شده است.