نقش ابرازگري هيجاني و تنظيم هيجان در رشد پس از آسيب مبتلايان به سرطان و ام‌اس: با توجه به نقش تعديلگر نوع بيماري

مقدمه: سرطان و ام‌اس در كنار تجارب ناخوشايندي كه ايجاد مي‌كنند ممكن است با تجربه رشد پس از آسيب همراه شوند. از‌اين‌رو تعيين پيشايندهاي اين رشديافتگي ضروري است. هدف اين پژوهش تعيين نقش ابرازگري هيجاني و تنظيم هيجان در پيش‌بيني رشد پس از آسيب در مبتلايان به دو بيماري سرطان و ام‌اس بود.مواد و روش‌ها: اين پژوهش به لحاظ هدف، كاربردي بود و از طرح همبستگي استفاده شد. مطالعه حاضر در سال 1398 انجام شد. جامعه پژوهش شامل بيماران مبتلا به ام‌اس و سرطان در بيمارستان آسياي تهران بودند كه با نمونه‌گيري در دسترس، 124 نفر از آنان انتخاب شدند (62 نفر در گروه سرطان و 62 نفر در گروه ام‌اس). براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه رشد پس از آسيب تدسكي، پرسش‌نامه تنظيم شناختي هيجان گارنفسكي و همكاران و پرسش‌نامه كينگ و امونز استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون همبستگي پيرسون، آزمون رگرسيون هم‌زمان و آزمون Z فيشر در نرم‌افزار SPSS نسخه 23 استفاده شد.يافته‌ها: طبق نتايج، ابرازگري مثبت و تنظيم هيجان مثبت در هر دو گروه (0/01 P) و صميميت تنها در گروه سرطان  (0/01 P)با رشد پس از آسيب همبستگي مثبت معناداري دارد. ميزان همبستگي چندمتغيري در ميان دو گروه سرطان (0.58=R) و ام‌اس (0.48=R) تفاوت معناداري نداشت (0.447=P). در هر دو گروه متغيرهاي ابرازگري مثبت و تنظيم هيجان مثبت پيش‌بيني‌كننده معنادار رشد پس از آسيب بود.نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌ها، در هر دو گروه مبتلا به سرطان و ام‌اس، ارتقادادن ابرازگري هيجاني مثبت و تنظيم هيجان مثبت رشد پس از آسيب را تقويت مي‌كند.