مدل يابي معادله هاي ساختاري در تبيين الگوي توسعۀ اعضاي هيئت علمي مبتني ‏بر معنويت (مطالعۀ موردي: دانشگاه قم)

هدف از پژوهش حاضر، تبيين الگوي توسعۀ اعضاي هيئت علمي مبتني ‏بر معنويت در دانشگاه قم و روش تحقيق ازنوع كاربردي و توصيفي است. جامعۀ آماري پژوهش، كليۀ اعضاي هيئت علمي دانشگاه قم (284= N) را شامل مي شود و حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران، تعداد 164 نفر به دست آمده است. ابزار مورداستفاده در پژوهش، دو پرسشنامۀ محقق‌ساختۀ معنويت سازماني (0.961=α) و توسعۀ اعضاي هيئت‏ علمي (0.916=α) است و تأييد روايي سازۀ ابزارها به وسيلۀ تحليل عاملي صورت گرفته است. نتايج حاصل از آزمون تي. تك نمونه اي نشان مي دهد توسعۀ اعضاي هيئت علمي دانشگاه قم و معنويت فردمحور، بالاتر از ميانگين نظري، اما معنويت سازمان محور، پايين تر از متوسط نظري است. ضريب هاي همبستگي پيرسون نشان مي دهد بين معنويت فردمحور و سازمان محور، و توسعۀ اعضاي هيئت علمي و مؤلفه هايش رابطه اي مثبت و معنادار برقرار است. نتايج حاصل از مدل يابي معادله هاي ساختاري، برازش مناسب مدل نقش معنويت فردمحور و سازمان محور در توسعۀ اعضاي هيئت علمي را تأييد مي كند؛ همچنين نشان مي‏ دهد كه معنويت سازمان ‏محور اثر بيشتري بر توسعۀ اعضاي هيئت علمي دانشگاه قم گذاشته است (γ=47.0). با توجه به اثر بيشتر معنويت سازمان محور بر توسعۀ اعضاي هيئت ‏علمي و پايين تربودن سطح آن از معنويت فردمحور بايد تلاشي اساسي براي ارتقادادن هرچه بيشتر آن صورت گيرد.