به‌روزآوري فهم حديث نمونه‌پژوهيِ خطبۀ 174 نهج البلاغه

دين اسلام از اديان مبتني بر وحي متن محور است و پژوهش دربارۀ اين دو ميراث «ثقلين» در مطالعات اسلامي اهميت ويژه‌ اي دارد چرا كه اين دو متعلق به جامعۀ انساني بوده و از دل فرهنگ انساني برآمده‌ اند و به نوبه خود فرهنگ آفرين شده ‌اند و اگر با بيان علمي و روزآمد مطرح شوند، مي‌ توانند به تناسب نيازهاي روز همچنان فكرساز و فرهنگ‌ آفرين باشند.بايد توجه داشت مطالعۀ حديث بدليل ظني الصدور بودن بخشي از آن ها و آسيب ‌هايي كه بدان رسيده، نيازمند دقت بيشتري است. بررسي سند و متن، دو عنصر نقد حديث از قديم تا امروز مي‌ باشد و نياز است ضمن آن ها، از علوم ياري گر حديث و روش هاي متن ‌پژوهي معاصر نيز كمك گرفت تا بتوان مفاهيم زندگي ‌ساز آنها را با بياني نو براي مخاطبان بيشتري ارائه كرد. يكي از متون تأثيرگذار اسلامي در حيطۀ فكري فرهنگي، نهج البلاغه است كه برخي بدليل مرسل بودن، ايرادهايي به آن گرفته ‌اند. پژوهش حاضر سعي دارد با نمونه ‌پژوهيِ خطبۀ 174 نهج البلاغه و نگاهي متمركز به عناصر مؤثر در فهم حديث، اعتبار آن را تحقيق كند و محتوايش را از نظر حديثي و نيز از اين منظر كه متني زباني است بررسي نمايد  تا مشخص شود براي اين متن روايي، چگونه تعيين اعتبار مي ‌شود و مي ‌تواند ملاك عمل قرار گيرد تا بار ديگر در حوزۀ موضوعي خود، فرهنگ آفرين باشد.