مدل‌يابي معادلات ساختاري عوامل خطر خودكشي براساس نظريه سه مرحله‌اي خودكشي در افراد با اختلال‌هاي هيجاني

مقدمه: خودكشي يكي از دغدغه ‌هاي اصلي بهداشت عمومي در سراسر جهان است كه داراي پيامدهاي منفي بي شماري براي فرد و جامعه است. هدف: اين پژوهش با هدف مدل ‌يابي معادلات ساختاري عوامل خطر خودكشي براساس نظريه سه مرحله‌اي خودكشي در افراد با اختلال ‌هاي هيجاني انجام گرفت. روش: اين مطالعه توصيفي به روش مدل ‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه افراد مراجعه ‌كننده با اختلال ‌هاي هيجاني به درمانگاه‌ هاي سرپايي روانپزشكي مركز آموزشي درماني رازي تبريز در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. تعداد ۲۰۵ نفر از مراجعين با اختلال ‌هاي هيجاني به شيوه نمونه‌ گيري هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامه ‌هاي ايده پردازي خودكشي (STS)، اقدام به خودكشي (SAS)، ظرفيت خودكشي (SCS) و انگيزه اقدام به خودكشي (IMSA) پاسخ دادند. داده‌ ها با استفاده از آزمون ‌هاي همبستگي پيرسون، SPSS نسخه ۲۳ و مدل ‌يابي معادلات ساختاري تحليل شد. يافته‌ ها: نتايج ضريب همبستگي نشان داد بين درد، نااميدي، احساس تعلق و ظرفيت خودكشي با افكار خودكشي و اقدام به خودكشي رابطه معني ‌داري وجود داشت (۰/۰۵ P). نتايج حاصل از مدل ‌يابي معادلات ساختاري نيز نشان داد كه اثر غيرمستقيم نااميدي (۰/۲۳۴) و تعلق پذيري كم (۰/۰۴۸) بر ايده خودكشي از طريق ظرفيت خودكشي معني ‌دار بود. نتايج نشان داد اثر غير مستقيم نااميدي (۰/۵۸۶) و تعلق پذيري كم (۰/۱۲۱) بر اقدام براي خودكشي از طريق ظرفيت خودكشي معني ‌دار بود. نتيجه ‌گيري: استفاده از اين مدل مي ‌تواند در تشخيص و اقدام سريع در تمايز افرادي كه فقط ايده خودكشي دارند و يا اينكه در معرض اقدام به خودكشي هستند، سودمند واقع شود.