نقش مهارت‌هاي ارتباطي در تحرك اجتماعي ميان‌نسلي (مورد مطالعه: ساكنين بالاي 30سال شهر تهران)

اينكه تحرك اجتماعي در يك جامعه به ويژه از نوع عمودي صعودي چه وضعيتي دارد و تابع چه عواملي است يكي از نشانگرهاي قضاوت درباره‌‌ي توسعه‌‌ي آن جامعه است. هدف از اين مطالعه، شناخت نقش مهارت‌هاي گفتاري، خودگشودگي، نوشتاري و استفاده از تكنولوژي‌هاي ارتباطي در تحرك اجتماعي ميان‌نسلي است. اين پژوهش از نوع كمّي بوده و از روش پيمايش و ابزار پرسشنامه محقق‌‌ساخته استفاده شده است. جامعه آماري شامل 5.240.090 نفر از شهروندان بالاي 30 سال تهراني بوده است. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 384 نفر به‌دست آمد. نمونه‌گيري به‌صورت خوشه‌اي چندمرحله‌اي انجام شده‌است. نتايج نشان داد؛ مهارت‌هاي ارتباطي و متغيرهاي جمعيتي با ضريب تعيين19/. بر تحرك اجتماعي شهروندان اثر داشته‌اند. مهارت نوشتاري با بتاي 0.23 و مهارت خودگشودگي با بتاي 0.24 در تحرك اجتماعي ميان‌نسلي اثرگذار بودند. بين مهارت گفتاري و مهارت استفاده از تكنولوژي‌هاي ارتباطي با تحرك اجتماعي هيچ نوع رابطه معناداري وجود نداشت. متغير جنس با بتاي 0.34 و متغير وضع تأهل با بتاي 0.11 در تحرك اجتماعي اثرگذار بود. بر اساس آزمون t تحرك اجتماعي ميان‌نسلي عمودي از نظر جنسيت به نفع مردان و بر حسب وضع تأهل نيز به نفع مجردها بوده است. مهارت ارتباطي ساكنين شهر تهران، بيشتر از حد متوسط و تحرك اجتماعي ميان‌نسلي براي مردان صعودي و براي زنان نزولي بود.