بررسي اثرات زيست محيطي پرورش گوساله هاي پرواري (مطالعه موردي: استان مازندران)

گوشت از منابع مهم پروتئين و انرژي بوده كه داراي مقادير فراوان اسيدهاي آمينه و چرب ضروري به همراه ويتامين ها و مواد معدني مي باشد. صنعت دام پروري به واسطه مصرف بالاي انرژي، آب و همچنين توليد فضولات، يكي از منابع مهم انتشار آلاينده ها به حساب مي آيد. در پژوهش حاضر اثرات زيست محيطي پرواربندي گوساله ها در سه روش صنعتي، نيمه صنعتي و سنتي با استفاده از ارزيابي چرخه حيات در استان مازندران بررسي شد. اثرات زيست محيطي (واحد عملكردي: توليد يك تن وزن زنده) به روش IMPCAT 2002+ در قالب 15 شاخص مياني و 4 شاخص نهايي بررسي شد. نتايج نشان داد كه در روش پرورش صنعتي و نيمه صنعتي آلاينده هاي مستقيم از سطح دامداري ها و در روش پرورش سنتي استفاده از كنسانتره بالاترين تاثير را در ايجاد شاخص هاي مياني زيست محيطي دارد. در روش هاي مختلف پرورش، شاخص سلامتي انسان ها در بازه 1/72 تا Pt 1/92، شاخص كيفيت اكوسيستم در بازه 13/36 تا Pt 17/52، شاخص تغييرات اقليم در بازه 1/41 تا Pt 1/62 و شاخص منابع در بازه 0/31 تا Pt 0/46 تغيير يافت. همچنين بالاترين و پايين ترين شاخص نهايي زيست محيطي در روش پرورش صنعتي و سنتي به ترتيب به ميزان 21/58 و Pt 16/81 به ازاي توليد يك تن دام پرواري زنده ايجاد شد.