تأثير طول فضاي آخور و سطح انرژي خوراك بر رفتار تغذيه‌اي و الگوي مصرف خوراك در تليسه‌هاي هلشتاين

به‌منظور بررسي اثرات طول فضاي آخور و سطح انرژي خوراك بر رفتار تغذيه‌اي و الگوي مصرف خوراك از 40 رأس تليسه هلشتاين با ميانگين وزن 32/8 ±363/4 كيلوگرم در آزمايشي فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي شامل عامل فضاي آخور (24 و 48 سانتيمتر) و عامل سطح انرژي خوراك (بالا و پايين) استفاده شد. تيمارهاي آزمايشي شامل 1 فضاي آخور كوچك (24 سانتي‌متر) با سطح انرژي پايين، 2 فضاي آخور كوچك (24 سانتي‌متر) با سطح انرژي بالا، 3 فضاي آخور بزرگ (48 سانتي‌متر) با سطح انرژي پايين و 4 فضاي آخور بزرگ (48 سانتي‌متر) با سطح انرژي بالا بودند، 10 رأس تليسه هلشتاين اختصاص يافت. طول دوره آزمايش 100 روز شامل10 روز عادت دهي و 90 روز نمونه برداري بود. نتايج نشان داد كه مقدار ماده خشك مصرفي طي ساعات صفر الي دو ساعت و نيز دو الي چهار ساعت پس از خوراك‌دهي وعده صبح براي تيمارهاي داراي سطح انرژي پايين كمتر بود (p 0.05). در مطالعه حاضر سطح انرژي جيره‌ها، تعداد وعده‌هاي مصرف خوراك را به‌طور معني‌داري تحت تأثير قرار داد، به‌طوريكه تعداد وعده‌هاي مصرف خوراك در تيمار‌هاي داراي سطح انرژي پايين در مقايسه با تيمار‌هاي داراي سطح انرژي بالا، بيشتر بود (p=0.03). علاوه بر اين اثرات طول فضاي آخور بر رفتارهاي تغذيه‌اي نيز معني‌دار بود، به‌طوريكه تعداد وعده‌هاي مصرف خوراك براي تيمارهاي با فضاي آخور كوچك‌تر در مقايسه با فضاي آخور بزرگ‌تر، بيشتر ولي طول هر وعده خوراك، كمتر بود (p=0.01). بنابراين از دو عامل فضاي آخور و انرژي جيره مي‌توان با كنترل شدت رقابت تليسه‌ها، از آن به عنوان ابزاري مفيد و كاربردي در مديريت رفتار تغذيه‌اي و الگوي مصرف خوراك در تليسه ها بهره جست.