جانشيني اتوماتيك سازمان‌هاي بين‌المللي در حقوق بين‌الملل سيري در ميانه توهم و واقعيت

نخستين بار در سال 1971 بود كه كميسيون حقوق بين‌الملل در صدد برآمد تا موضوع جانشيني در مورد سازمان‌هاي بين‌المللي را در زمرۀ برنامۀ بلند مدت تدويني خود قرار دهد، ولي در نهايت به اين نتيجه رسيد كه گستره تدوين و توسعۀ مترقيانه حقوق در ارتباط با اين موضوع محدود است. لذا هيچ ضرورتي نمي نمود كه بيش از اين به موضوع پرداخته شود. محل اصلي رشد بحث جانشيني در سازمان‌هاي بين‌المللي در برخي از نظريات مشورتي ديوان بين‌المللي دادگستري بويژه نظريه مشورتي 11 جولاي 1950 در مورد وضعيت بين‌المللي آفريقاي جنوب غربي و در دكترين است. سوالي كه در اين مقاله در پي يافتن پاسخي براي آن هستيم اين است كه آيا امكان وقوع جانشيني در روابط ميان سازمان‌هاي بين‌المللي وجود دارد. واينكه در صورت امكان وقوع آيا مبناي وقوع كما اينكه برخي از قضات ديوان ادعا كرده‌اند، مي‌تواند جانشيني اتوماتيك باشد. فرضيه مقاله نيز بر اين اساس استوار است كه علي‌رغم امكان وقوع جاشيني در ميان سازمان‌هاي بين‌المللي مبناي آن را نمي‌توان به صورت جانشيني اتوماتيك مطرح نمود. در روابط ميان سازمان هاي بين المللي جانشيني بر اساس توافق ميان دو سازمان صورت مي پذيرد و معاهده منعقده آثار و نتايج جانشيني را معين مي سازد.

no abstract