نمود فرهنگ در داستان هاي عاميانة ايراني و هندي

The manifestation of culture in Iranian and Indian folk tales

قصه‌هاي عاميانه همواره از جهت‌هاي مختلفي مورد بررسي قرار گرفته‌اند. يكي از ديدگاه‌هايي كه مي‌توان قصه‌هاي عاميانه را بررسي كرد، توجه به شباهت‌ها و تفاوت‌هاي فرهنگي بين قصه‌هاي عاميانه دو كشور است. به اين دليل كه قصه‌هاي عاميانه تصويري بدون تزئين از زندگي مردم را نشان مي‌دهد، اين بررسي‌ها مي‌تواند شناختي عميق از فرهنگ اقوام مختلف را به نمايش بگذارد. ساختار و محتواي هر قصه مؤلفه‌هاي فرهنگي آن را در بردارد. در اين پژوهش ساختار و محتواي قصه‌هاي عاميانه ايران و هند با استفاده از روش تحليل محتواي كيفي عرفي بررسي شده‌اند. اين بررسي در بيست داستان (ده داستان از هر كشور) در عناصري چون پيرنگ، كاراكترهاي فعال، ساختار، موضوع و درونمايه، صورت گرفته و در پايان نشان داده شده است كه در كنار شباهت‌هاي زياد تفاوت‌هاي بنيادين در ساختار، كاراكترها و محتواي قصه‌هاي دو كشور وجود دارد كه بيان‌كننده‌ي خاستگاه‌هاي متفاوت فرهنگي دو قوم است.

Folk tales have always been explored in many ways. One of the viewpoints that can be explored in folk tales is the attention to cultural similarities and differences between folk tales in the two countries. Because folk tales show an unadorned picture of people's lives, these studies can reveal a profound understanding of the cultures of different ethnicities. The structure and content of each story have its cultural components. In this research, the structure and content of folk tales of Iran and India have been studied using conventional qualitative content analysis method.This study is based on twenty stories (ten stories from each country) in elements such as plot, active characters, structure, subject, and theme. The result shows that despite many similarities, there are fundamental differences in the structure, characters and content of the two countries' tales that represent the different cultural origins of the two nations.