رابطه تناسب فرد-شغل با توانمندسازي ساختاري كاركنان و اثربخشي سازماني (مطالعه اداره كل ورزش و جوانان استان گيلان)

The relationship between the person-job fit to structural empowerment of employees and organizational effectiveness (The study of youth and sports general directorate of Guilan state)

هدف از اين پژوهش، بررسي رابطه بين تناسب فرد-شغل با توانمندسازي ساختاري كاركنان و اثربخشي سازماني در اداره كل ورزش و جوانان استان گيلان بود. روش تحقيق از نوع توصيفي- همبستگي بود. جامعه­ آماري پژوهش را كليه كاركنان اداره ­كل ورزش و جوانان استان گيلان تشكيل مي­دادند ­(110 نفر). نمونه ­آماري برابر با جامعه انتخاب شد ­(روش تمام­ شمار). ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه تناسب فرد-شغل ­(لولر و براون، 2001)، توانمندسازي ساختاري ­(كردنائيج و همكاران، 1394) و اثربخشي ­(چلادوراي و همكاران، 1987) بود. روايي محتوايي ابزارها توسط 10 نفر از اساتيد مديريت ­ورزشي و پايايي تركيبي آن­ها با نرم افزار PLS (به ­ترتيب 0/89،0/88 ، 0/96) بررسي و تأييد گرديد. از روش مدلسازي معادلات ساختاري در نرم افزار PLS جهت تحليل داده‌ها استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه تناسب فرد-شغل رابطه معني­ داري با توانمندسازي ساختاري دارد ­(P= 6/272; R=0/487)، اما رابطه آن با اثربخشي سازماني معني­ دار نبود ­(P=1/511; R=_0/123). همچنين توانمندسازي ساختاري با اثربخشي سازماني رابطه معني­ داري داشت ­(P=10/815; R=0/744). بدين­ ترتيب اگرچه تناسب فرد- شغل مستقيم رابطه معني­ داري با اثر بخشي سازماني نداشت، اما به صورت غيرمستقيم از طريق متغير ميانجي توانمندسازي ساختاري موجب بهبود اثربخشي سازماني مي­شود. نتيجه­ گيريمي­شود عدم معني­ داري تناسب فرد-شغل (پيشايند) بر اثربخشي سازماني (پيامد) و در عين­ حال معني­داري رابطه اين دو متغير از طريق (متغير ميانجي) توانمندسازي ساختاري كاركنان گوياي اين است كه لزوما در يك سازمان تناسب بالاي فرد-شغل سبب اثربخشي نمي­شود، بلكه توانمندسازي و آموزش مستمر نقش بسيار تعيين كننده­ اي دارد.

This study aimed to survey of the relationship between person-job fit to structural empowerment of employees and organizational effectiveness in youth and sports general directorate of guilan state. The study method was descriptive- correlation. Statistical society of this study was comprised of all employees of youth and sports general directorate of guilan state (110 people). Statistical sample was chosen equal to population (allpeople method). The study material included three questionnaire; person-job fit (Lauver&Brown, 2001); structural empowerment (Kordnaeij et all, 1394) and effectiveness (Chelladurai, 1987). Content validity of material was verified by 10 professors of sportive management and its reliability was verified through Cronbakh alpha (relatively 0/96, 0/88, 0/89). In order to analyze the data, the method of structural equations modeling in PLS software was used. The results showed that person-job fit has a significant relationship with structural empowerment (P=6/272; R=0/487), but its relationship with organizational effectiveness was not significant (P=1/511; R=_0/123). Also, structural empowerment has a significant relationship with organizational effectiveness (P=10/815; R=0/744). In this way, although person-job fit didn’t have significant relationship with organizational effectiveness directly, but indirectly through mediator variable, structural empowerment it can lead to improvement in organizational effectiveness. It can be concluded that lack of significant relationship between person-job fit and organizational effectiveness and meanwhile the existence of significant relationship between them through mediator variable, structural empowerment is indicative of the fact that necessarily in an organization, a very high person-job fit doesn’t lead to effectiveness but empowerment and continuous training has a very determining role.