چكيده فارسي :
قراردادهاي فوتبال در عرصۀ داخلي و كم‌وبيش در عرصۀ بين المللي دچار خلأها و نواقص فراواني است. برابر اعلام فيفا، هر قرارداد فوتبال در صورتي معتبر است كه حداقل داراي سيزده سرفصل مشخص باشد، درحالي‌كه فدراسيون فوتبال ايران مقررات ويژهاي در زمينۀ حداقل الزامات قرارداد فوتبال اعلام نكرده است.
در اين تحقيق، ضمن بررسي حداقل الزامات اين قراردادها از نظر فيفا و فدراسيون فوتبال ايران، به وضعيت حقوقي قراردادهاي داخلي بازيكنان با باشگاه پرداخته شده، به ويژه درصورتي‌كه اين قراردادها در تعارض با قرارداد رسمي ثبت‌شدۀ بازيكنان در فدراسيون فوتبال باشد، و اين نتيجه به دست آمده است كه در تعارض ميان مفاد قرارداد باشگاهي با قرارداد رسمي منعقدشده در فدراسيون فوتبال، قرارداد اخير مقدم است. افزون‌براين، تدوين حداقل استانداردهاي قرارداد فوتبال، يكسان سازي مفاد اين قراردادها، به‌روزرساني دقيق مقررات حوزۀ فوتبال و رفع ابهام از آن‌ها امري ضروري و اجتناب‌ناپذير است.
چكيده لاتين :
Football contracts in the domestic arena and, to some extent, in the international stage suffer from a plethora of gaps and imperfections. According to pronouncements by FIFA, every football contract is valid only upon the possession of 13 specific headings. In contrast, the regulations of Iran’s football federation lacks any particular minimum criteria for football contracts.
This paper, while examining the minimum criteria of football contracts under the regulations of FIFA and Iran’s football federation, deals with the legal status of player’s internal contracts with clubs, particularly when they conflict with the official agreements of the players registered in football federation and reaches the conclusion that in case of conflict between the contents of internal contracts and the formal agreements registered in the football federation, the latter prevails. Also, it comes up with the findings that codification of a minimum standards for football contracts, the unification of the contents of such agreements, modernization of regulations applicable in the football field, and the removal of their ambiguities, are necessary and unavoidable.
