چكيده فارسي :
بي تفاوتي، كنشي منفعلانه است كه در آن، افراد از مشاركت فعال و انجام كنش هاي دگرخواهانه اجتناب كرده و در مورد مسايل جامعه، بي اعتنا مي شوند. هدف از انجام اين پژوهش، واكاوي پديد ه بي تفاوتي اجتماعي در استان ايلام و يافتن زمينه ها و پيامدهاي آن است. اين مقاله به روش كيفي، مبتني بر رهيافت نظريه زمينه اي، و با بهره مندي از راهبردهاي نمونه گيري هدفمند (نمونه گيري نظري) انجام شده است. داده هاي موردنياز، از طريق مصاحبه با 28 نفر از صاحب نظران و متخصصان استان ايلام به دست آمده و با استفاده از روش كدگذاري استراوس و كوربين، در سه مرحله كدگذاري باز، محوري، و انتخابي، تجزيه وتحليل شده است. برپايه يافته هاي پژوهش، غفلت از نقش شهروندان، نوع ساختار سياسي، توقع هاي فزاينده، فردگرايي خودخواهانه، زوال وفاداري جمعي، بده بستان اجتماعي، نابرابري هاي اجتماعي اقتصادي، و انباشتگي فقر و فلاكت، به عنوان شرايط علي، تنبلي اجتماعي، ضعف در ابراز وجود، اقتصادزدگي فرهنگ، شكاف قانوني، نارسايي نظام تربيتي، آشفتگي سنت، خويشاوندگرايي، كم كارايي تشكل هاي مدني، و انزواگرايي، به عنوان شرايط زمينه اي، و سرانجام، ناكارآمدي دولت، هيستري اجتماعي، و كژكاركردي رسانه ها، به عنوان شرايط مداخله گر مشخص شده اند. برپايه يافته هاي پژوهش، «بي سازماني اجتماعي»، به عنوان هسته اصلي پژوهش به دست آمد كه حاصل شرايط علي، زمينه اي، و مداخله گر است.
چكيده لاتين :
Apathy is a passive activity in which individuals avoid active engagement and altruism while lacking interest in or concern about social problems. This paper aims to analyze social apathy in Ilam province and find its causes and consequences. The study was conducted by a qualitative method according to the grounded theory approach and using purposive sampling strategies (theoretical sampling). The required data were collected through interviews with 28 participants. Data were analyzed using the Strauss and Corbin coding paradigm in three stages of open, axial, and selective coding. As the results showed, ignorance of citizens’ role, political structure, rising expectations, selfish individualism, the decline in collective loyalty, social trade-offs, socioeconomic inequalities, and the accumulation of poverty and misery were the causal factors. Besides, the contextual factors included social loafing, non-assertiveness, economization of culture, legal gap, failure of the training system, the chaos of tradition, nepotism, low-performance civil organizations, and isolationism. Finally, government inefficiency, collective hysteria, and media malfunction were intervening factors. As the findings of the study show, ‘social disorganization’ was the main core of the research, which results from causal, contextual, and intervening factors.
