تحليل ميزان پايبندي به اخلاق سبز در خانوارهاي روستايي (مطالعه موردي: شهرستان خواف)

از حدود نيمه قرن بيستم و با بروز بحران هاي متعدد زيست محيطي، جستجوي ريشه هاي عميق تر بحران ها مورد توجه قرار گرفت. از آنجا كه ايجاد بحران حاصل تغيير رفتار انسان بود، قواعد و قوانيني براي محدودكردن نحوه برخورد انسان با طبيعت تحت عنوان «اخلاق سبز» اهميت يافت. پژوهش حاضر درصدد تحليل ميزان سبز بودن اخلاق روستائيان در نواحي خشك مناطق مرزي شرق كشور مي باشد. روش تحقيق توصيفي تحليلي و گردآوري اطلاعات به شيوه اسنادي و ميداني با استفاده از ابزار پرسشنامه بوده است. جامعه آماري، روستاهاي بالاي 20 خانوار شهرستان خواف و حجم نمونه 235 خانوار در 16 روستاي نمونه تحقيق مي باشد. در اين مطالعه، سازه «اخلاق سبز» به تفكيك سه بعد خدامحوري با 19 شاخص، انسان محوري با 7 شاخص و زيست بوم محوري با 12 شاخص در طيف ليكرت كمي گرديد. نتايج نشان داد كه با توجه به نقش پررنگ مذهب در منطقه، بعد خدامحوري با ميانگين 4.07 بالاترين و بعد انسان محوري با 3.24 پائين ترين ميانگين را به خود اختصاص داده است. در مجموع، پايبندي خانوارهاي روستايي به اخلاق سبز با ميانگين 3.68 به طور معني داري بالاتر از متوسط ارزيابي شده است. از آنجا كه ماهيت مشكلات زيست محيطي هنجاري اند، نبايد از نقش مذهب، خانواده و سياست هاي دولت در آموزش و ترويج اخلاق سبز غفلت نمود.