نقش امنيت در توسعه گردشگريِ روستاهاي حاشيه كوير (مطالعه موردي: شهرستان سرخه)

بخش مهمي از فعاليتهاي اقتصاديِ روستا مربوط به گردشگري است كه يكي از اهرمهاي توسعه روستايي به حساب مي آيد. توسعه گردشگريِ روستايي يك راهبرد نوين براي رونق اقتصاد روستايي ميباشد. ازآنجاكه امنيت زيربنايي ترين اصل در تدوين راهبردهاي توسعه گردشگري است لذا مسئله اصليِ پيشرويِ پژوهش جاري تحليل نقش امنيت در توسعه گردشگريِ روستاهاي حاشيه كوير در شهرستان سرخه ميباشد. پژوهش از نوع پيمايشي است كه با روش توصيفي تحليلي انجام گرفته و ابزار اصلي جمع آوري داده، پرسشنامه بوده كه توسط جامعه آماري (170 نفر از گردشگران غير بومي) تكميل شده است. به منظور بررسي مولفه هاي تاثيرگذار بر امنيت در توسعه گردشگري روستايي ازآزمون تي‌تك نمونه‌اي استفاده شد كه بررسي اختلاف ميانگين متغيرها نشان مي‌دهد؛ گويه هايِ مولفه هايِ فضايي، نژادي و پايداريِ منظر در وضعيت مطلوبتري نسبت به ساير گويه ها قرار دارند. ميزان همبستگي بين شاخصهاي امنيت در توسعه گردشگري روستايي درمنطقه برابر 789/0 ميباشد كه نشاندهنده توانِ تبيين 79 درصد از تغييرات (واريانس) ميباشد. تحليل واريانسANOVA وآزمون F فيشر نشان داد كه ميان روستاهاي شهرستان سرخه از نظرِشاخصهاي سياسي و زيست محيطي تفاوت معناداري وجود ندارد. براساس تكنيك واسپاس و آراس، دو روستاي بيابانك و لاسجرد از نقطه نظر شاخصهاي تحقيق و پايداريِ توسعه در رتبه اول قرار دارند. يافته هاي تحقيق نشان ميدهد كه امنيت گردشگران براساس شاخصهاي تحقيق در روستاهاي بيابانك و لاسجرد بيشتر است و اين دو روستا نسبت به ساير روستاها توسعه يافته تر ميباشند. بنابراين تدوين راهكارهايي براي ارتقاي سطح امنيت گردشگران در سايرِ روستاها ضروري است.