ارائه‌ مدل ساختاري خودناتوان سازي بر اساس چشم‌انداز زمان، باورهاي هوشي و سبك فرزندپروري ادراك شده با ميانجي‌گري خودكارآمدي تحصيلي در دانش‌آموزان

Developing a structural model of Self-Handicapping based on time perspective, intelligence beliefs and perceived parenting style by mediating

پژوهش حاضر با هدف ارائه‌ مدل ساختاري خودناتوان سازي بر اساس چشم‌انداز زمان، باورهاي هوشي و سبك فرزندپروري ادراك شده با ميانجي گري خودكارآمدي تحصيلي در دانش‌آموزان انجام شد. روش پژوهش توصيفي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانش‌آموزان دوره دوم مقطع متوسط در شهر تهران در سال تحصيلي 1399 بودند. تعداد افراد نمونه 400 دانش‌آموز بودند كه با روش خوشه‌اي (4 مدرسه) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ي خودكارآمدي تحصيلي اون و فرامن (1998)، مقياس خودناتوان سازي جونز و رودوالت (1982)، پرسشنامه چشم‌انداز زمان زيمباردو (1999)، پرسشنامه فرزندپروري ادراك شده گرولنيك (1997) و مقياس باورهاي هوشي عبدالفتاح و ييتس (2006) بودند. داده‌هاي گردآوري شده با روش مدل سازي معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج تحليل داده ها نشان داد كه مدل پيش‌بيني خودناتوان سازي بر اساس چشم‌انداز زمان، باورهاي هوشي و سبك فرزندپروري ادراك شده با ميانجي‌گري خودكارآمدي تحصيلي براساس داده‌هاي تجربي از برازش مطلوبي برخوردار است. همچنين اثر مستقيم و غيرمستقيم چشم‌انداز زمان و باورهاي هوشي بر خودناتوان سازي دانش‌آموزان مورد تأييد قرار گرفت (p <0.05). سبك فرزندپروري ادراك شده و خودكارآمدي تحصيلي به طور مستقيم بر خودناتوان سازي اثر مي‌گذارند (p <0.05). پژوهش حاضر نشان داد كه خودكارآمدي تحصيلي در تبيين و پيش‌بيني خودناتوان سازي دانش‌آموزان نقش واسطه‌اي دارد. اين متغير از يك سو تحت تأثير چشم‌انداز زمان، باورهاي هوشي و سبك فرزندپروري ادراك شده قرار مي‌گيرند و از سوي ديگر مي‌توانند اثر معناداري بر خودناتوان سازي دانش‌آموزان داشته باشند. هر كار پژوهشي با محدوديت‌هاي خاص خود رو‌به‌روست كه اين پژوهش نيز از اين قاعده مستثني نيست. از جمله محدوديت هاي اين پژوهش شامل: روابط ساختاري متغيرها از طريق مدل سازي معادلات ساختاري كه يك روش غير آزمايشي است، آزمون شد.

The aim of this study was to present a structural model of self-handicapping based on time perspective, intelligence beliefs and perceived parenting style mediated by academic self-efficacy in students. The research method was descriptive and structural equation modeling. The statistical population of the present study was all high school students in Tehran in the academic year 2020. The sample size was 400 students who were selected by cluster sampling (4 schools). The research instruments included the On and Framan (1998) Academic Self-Efficacy Questionnaire, the Jones & Rodwalt Self-Handicapping Scale (1982), the Zimbardo Time Perspective Questionnaire (1999), the Grolenick Perceived Parenting Questionnaire (1997), and the Abdolfattah & Yates (2006) Intelligence Beliefs Scale. The collected data were analyzed by structural equation modeling. The results of data analysis showed that the prediction model of self-handicapping based on time perspective, intelligence beliefs and perceived parenting style mediated by academic self-efficacy based on experimental data has a good fit. The direct and indirect effects of time perspective and intelligence beliefs on students' self-handicapping were also confirmed (p <0.05). Perceived parenting style and academic self-efficacy directly affect self- handicapping (p <0.05). The present study showed that academic self-efficacy has a mediating role in explaining and predicting students' self-disability. This variable is influenced by time perspective, IQ beliefs and perceived parenting style and on the other hand can have a significant effect on students' self-disability. Each research work has its own limitations, and this research is no exception to this rule. Among the limitations of this study include: Structural relationships of variables were tested by modeling structural equations which is a non-experimental method.