ارزيابي تناسب سرزمين براي كشت گندم در برخي خاك هاي شور جنوب استان خوزستان

پژوهش حاضر با هدف امكان‌سنجي و تعيين تناسب كيفي و كمي محصول گندم آبي در برخي اراضي شور جنوب استان خوزستان انجام گرفت. بر اساس مطالعات خاكشناسي نيمه تفصيلي منطقه، سيزده سري خاك شناسايي گرديد. نيازهاي فيزيولوژيك گياه گندم با استفاده از منابع موجود تعيين و درجه بندي شدند. سپس ارزيابي كيفي و كمي تناسب اراضي به روش پارامتريك (ريشه دوم) انجام شد و در نهايت نقشه‌هاي مربوطه در محيط GIS تهيه گرديد. نتايج نشان داد كه متغيرهاي اقليمي در توليد گندم محدوديتي ايجاد نمي‌كند. همچنين، كلاس‌هاي تناسب اراضي كيفي ازكلاس نسبتامناسب (S2) تا نامناسب (N) قرار دارد و مهمترين عوامل محدود كننده محدوديت‌هاي شوري (1157/4 دسي زيمنس بر متر) و قلياييت (779/9 %)، خصوصيات فيزيكي آهك (6040%) و ويژگي‌هاي حاصلخيزي (اسيديته) و خيسي خاك مي‌باشند. نتايج ارزيابي كمي اراضي نيزنشان مي‌دهد كه 16260 هكتار معادل 57 % از اراضي موجود در منطقه براي كشت گندم در كلاس S2 (نسبتاً مناسب)و 1380 هكتار معادل 4 % در كلاس S3 (تناسب بحراني) و 12680 هكتار معادل 37 % در كلاس N (اراضي نامناسب)قرار مي‌گيرند. و نهايتاً كلاس‌هاي كمي واحدهاي اراضي در بيشتر واحدها براي كشت گندم با كلاس كيفي تناسب اراضي تطابق دارد و يا از تناسب بالاتري برخوردارند كه ناشي از مديريت بهتركشت اين محصول در منطقه است. بنابراين با توجه به اينكه قسمت اعظم منطقه مورد مطالعه داراي محدوديت شوري و قليائيت مي‌باشد لذا براي افزايش توليد و ايجاد سامانه كشاورزي پايدار، عمليات بهسازي اراضي ضروري است.