رتبه‌بندي و مقايسه نسبي مناطق كلان‌شهر اهواز از منظر شاخص‌هاي در دسترس رشد هوشمند شهري

اهداف: رشد هوشمند شهري، الگويي جامع‌نگر بوده كه سعي در هدايت رشد شهرها با كمترين عواقب منفي دارد. پژوهش حاضر نيز با هدف سنجش وضعيت كنوني كلان‌شهر اهواز به‌لحاظ تناسب با شاخص‌هاي در دسترس رشد هوشمند شهري انجام يافت. روش‌شناسي: اين پژوهش كاربردي با رويكردي كميتحليلي در سال ۱۴۰۰ انجام يافت كه شامل مناطق هشت‌گانه كلان‌شهر اهواز بود. براي انتخاب شاخص‌ها از مطالعات اسنادي و نظري استفاده شد. شاخص‌هاي ۵۴گانه رشد هوشمند شهري در مقياس اين مناطق و در چهارچوب ۴ شاخص كالبديكاربري اراضي، اجتماعياقتصادي، دسترسيحمل‌ونقل و زيست‌محيطي با استفاده از تركيبي از آزمون‌هاي شاپيروويلك، كولموگروفاسميرنف و t تك‌نمونه‌اي و نيز ضريب پراكندگي و روش ويكور تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: رشد در كلان‌شهر اهواز، هوشمند نبود و مابين مناطق و نيز شاخص‌ها در اين كلان‌شهر تفاوت وجود داشت. در ارتباط با تناسب مناطق كلان‌شهر اهواز با شاخص‌هاي رشد هوشمند شهري نيز، در شاخص كالبدي، منطقه ۷، اول و منطقه ۸، آخر؛ در شاخص اجتماعياقتصادي، منطقه ۲، اول و منطقه ۶، آخر؛ در شاخص دسترسيحمل‌ونقل، منطقه ۴، اول و منطقه ۶، آخر؛ در شاخص زيست‌محيطي، منطقه ۴، اول و منطقه ۶، آخر و در شاخص تلفيقي، منطقه ۴، اول و منطقه ۶، آخر بود. همچنين وضعيت شاخص زيست‌محيطي نسبت به ساير شاخص‌ها نامناسب‌تر بود؛ هر چند كه ساير شاخص‌ها نيز داراي وضعيت مناسبي نبودند. نتيجه‌گيري: منطقه ۶ و در ميان شاخص‌هاي رشد هوشمند شهري، شاخص زيست‌محيطي، داراي نامناسب‌ترين وضعيت هستند. همچنين شاخص دسترسيحمل‌ونقل بيشترين اثر را بر كاهش فاصله بين مناطق خواهد داشت، لذا ارتقاي اين سه بايد در اولويت باشد.