تحليل انديشه‌هاي انتقادي ابوالحسن شاذلي و طريقت شاذليه

طريقت شاذليه، عنوان يكي از طريقت‌هاي صوفيانه‌اي است كه ابوالحسن شاذلي (593-655 ه.ق.) آن را بنا نهاد. ابوالحسن با تأسيس طريقت خود در پي ايجاد تحولي اساسي در تصوف زمان خود برآمد. او به روش و منطق سلوك صوفياني كه در دوران معاصرش مي‌زيستند منتقد بود. مسائلي همچون رياضت، كرامت‌گرايي، سماع، ديانت و شريعت در سلوك، شغل و پوشش صوفيان، بيشترين سهم را در اين نقدها داشت. وي با مطرح‌كردن طريقي نو در سلوك، كه آن را «طريق شكر» ناميد، به اصلاح اين امور اقدام كرد. پس از ابوالحسن شاذلي، ابوالعباس مرسي، خليفه و شاگرد تراز اولش، ابن‌عطاءالله سكندري، ابن‌عجيبه و نيز احمد الزروق بيشترين نقش را در انتشار شاذليه بر عهده داشتند. امروزه نيز اين طريقت توانسته است ميليون‌ها مسلمان را به خود جذب كند و از نشاط خوبي برخوردار است. تحقيق پيش رو با مطالعه در آثار و انديشه‌هاي سلوكي ابوالحسن شاذلي باورهاي سلوكي وي را تحليل كرده و اصول و مباني عرفاني‌اش را كاويده است. بنابراين، محبت الله، خلوت‌گزيني در سلوك، ضرورت شيخ و استاد، ذكر و ولايت را بايد از اصول پنج‌گانه سلوك در طريقت شاذليه دانست.