شناسايي سواحل در معرض بالا آمدن آب دريا تحت سناريوهاي تغيير اقليم - مطالعه نمونه: سواحل جنوب ايران در كرانه درياي عمان

Coastal Exposure to Sea-Level Rise under Climate Change Scenarios A Case Study: Southern Coast of Iran along the Sea of Oman

بالا آمدن سطح آب دريا يكي از اثرات مستقيم و مورد پذيرش تغيير اقليم عصر نوين است و اغلب به آن به عنوان يكي از دلايل عمده نگراني در مورد تغيير اقليم استناد مي گردد. در طول 26 سال گذشته و مطابق با داده هاي ارتفاع سنجي ماهواره اي، سطح جهاني آب دريا با نرخ ميانگين 3/3 ميلي متر در سال بالا آمده است. اين نرخ همچنان در حال افزايش است و تا انتهاي قرن 21 ام نيز بالا آمدن ميانگين جهاني سطح آب دريا ادامه خواهد داشت. بالا آمدن سطح آب دريا تغييرات مهم و اغلب ناسازگاري بر شكل زمين، اكوسيستم ها، مصب ها، آبراهه ها، جمعيت انساني و فعاليت هاي ناحيه ساحلي برجاي خواهد گذارد. شناسايي مناطق ساحلي در معرض آبگرفتگي و تدوين مديريت سازگاري متناسب مي تواند موجب كاهش پي آمدهاي تغيير اقليم در اين مناطق گردد. در پژوهش حاضر، پهنه هاي در معرض بالا آمدن سطح آب دريا در سواحل مكران- شهرستان جاسك به طول 292 كيلومتر تحت سناريوهاي ارائه شده توسط هيات بين دولتي تغيير اقليم (IPCC) و با استفاده آخرين نسخه مدل Bathtub، ارائه شده توسط NOAA، مورد شناسايي قرار گرفت. نتايج نشان داد در اثر حداكثر ميزان بالا آمدن سطح آب دريا تحت سناريوهاي RCP2.6، RCP4.5 و RCP6 (با نرخ افزايش برابر) و RCP8.5، به ترتيب 299 ، 334 و 449 كيلومترمربع از سواحل مورد مطالعه تا سال 2100 به طور دائم به زير آب خواهند رفت. روي هم گذاري لايه هاي كاربري و پوشش سرزمين منطقه ساحلي و پهنه هاي در معرض بالا آمدن سطح آب دريا نيز نشان داد بخش هايي از بندر استراتژيك جاسك، بندر كوه مبارك، اكوسيستم هاي با اهميت ساحلي مانند مانگروها و نيز مناطق هدف براي برنامه هاي كنوني و آتي توسعه سواحل مكران، در معرض آبگرفتگي دائمي قرار خواهند گرفت. از اين رو ارزيابي آسيب پذيري كمي و كيفي اين مناطق در برابر بالا آمدن سطح آب دريا و تدوين برنامه مديريت سازگاري با هدف كاهش پي آمدهاي تغيير اقليم بر جوامع انساني و طبيعي منطقه از يك سو و اجراي برنامه هاي توسعه در مناطق ساحلي به شكل پايدار از سوي ديگر، ضرورتي اجتناب ناپذير است.

Human-induced climate change has had worldwide impacts on coastal human and natural systems. Sea-level rise (SLR) due to climate change is one of the biggest challenges human civilization is facing in coastal regions today. Over the past 25 years of satellite altimetry, global sea level rose at an average rate of 3.3 mm/yr. (13 in. /century), but this rate is accelerating. Global mean sea-level rise (SLR) will continue during the 21st century, very likely at an increased rate. Climate related SLR has major adverse effects on coastal systems. Assessing the vulnerability of individual coastal areas to future inundation is essential in order to develop adaptive management strategies to cope with the future impacts of sea-level rise. In this vulnerability assessment, exposure of the 292 km coast of southern Iran (Jask County) along the sea of Oman has been studied. To identify areas that would be inundated by future sea-level rise we applied NOAA’s modified bathtub model, and used high estimates of projected global sea-level rise for all RCP scenarios for the year 2100 from the IPCC Fifth Assessment. The results of inundation mapping indicate that under RCP 2.5 scenario (with 0.55 m of SLR) about 299 sq. km. would be inundated. For RCP 4.5 and 6 (with 0.63 m of SLR), about 334 sq. km., and under extreme sea- level rise (RCP 8.5 and 0.82 m SLR) about 449 sq. km. will be inundated. In addition the results indicate although only 1% of the entire coastal area falls into the urban/built category, this includes the most populous city in the county, 2 strategic ports, as well as an airport and industrial zones. Assessing the socio-economic and ecological vulnerability of coastal areas subject to future sea-level rise can assist government officials, managers or decision makers in developing appropriate action plans to adapt to and mitigate sea-level rise impacts. This is particularly timely along the southern coast of Iran where development is in an early stage