اثر تعاملي تمرين‌هوازي و مكمل كوركومين بر بيان ژن NRF-1 و NRF-2 ميتوكندري در كارديوميوسيت‌هاي‌ موش‌هاي صحرايي نر مدل سكته قلبي

هدف: تحقيق حاضر با هدف بررسي اثر تعاملي تمرين هوازي و مصرف مكمل كوركومين بر بيان ژنNRF-1  و NRF-2 ميتوكندريايي كارديوميوسيت‌ موش‌هاي صحرايي نر مدل سكته قلبي انجام شد. روش شناسي: 32 سر موش صحرايي نر به صورت تصادفي به چهار گروه كنترل، تمرين هوازي، مصرف مكمل و تمرين هوازي + مصرف مكمل تقسيم شدند. گروه‌هاي تمرين و تمرين + مكمل به مدت 8 هفته در برنامه تمرين هوازي شركت كردند. تمرين روي نوارگردان الكترونيكي هوشمند حيواني به صورت 5 روز در هفته انجام شد و در اين زمان گروه كنترل و مصرف مكمل برنامه تمريني نداشتند. همچنين، مكمل كوركومين پنج روز در هفته و به صورت گاواژ به گروه‌هاي مكمل و تمرين + مكمل داده شد. پس از جراحي، بيان ژن‌هايNRF-1  و NRF-2 كارديوميوسيت با استفاده از روش  Realtime PCRبه دست آمد. براي تجزيه و تحليل ﺩﺍﺩه‌ها ﺁﺯﻣﻮن‌هاي شاپيروويلك و تحليل واريانس دو طرفه مورد استفاده قرار گرفت. يافته‌ها: هر دو متغير تمرين و مكمل كوركومين به صورت معني داري بيان ژن‌هاي NRF-1 و NRF-2 كارديوميوسيت‌ها را افزايش دادند. همچنين نتايج نشان داد كه بين اين دو متغير اثر تعاملي مثبت و معني‌داري وجود دارد، به طوري كه افزايش بيان ژن‌هاي NRF-1 و NRF-2 در گروه تمرين + مكمل از ساير گروه‌ها بيشتر بود. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد هر دو عامل تمرين و مصرف مكمل كوركومين به تنهايي و در تعامل با هم مي توانند باعث افزايش بيان ژن برخي عوامل محرك بيوژنز ميتوكندريايي در كارديوميوسيت‌ موش‌هاي نر مبتلا به سكته قلبي شوند.