تاثير حاد فعاليت مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون بر فشارخون زنان ميان‌سال مبتلا به پرفشارخوني و پيش پرفشارخون

هدف: فشارخون بالا يكي از عوامل اصلي مرگ ‌و مير است و جستجوي روش‌هاي كنترل بهتر آن همواره از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. هدف اين پژوهش، بررسي تاثير يك جلسه فعاليت مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون بر فشارخون پس از فعاليت (PEH) در زنان پرفشارخون و پيش پرفشارخون بود. روش شناسي: 24 آزمودني داوطلب به طور تصادفي در دو گروه 12 نفري شامل بيماران پيش ‍‌پرفشارخون (فشارخون: 12.5 الي14 ميلي متر جيوه، سن: 1.88 ± 54.5 سال و شاخص توده بدن: 2.1 ± 27.05 كيلوگرم بر مترمربع) و پرفشارخون(فشارخون: 14.5 الي 16 ميلي متر جيوه، سن: 2.05 ± 55.25 سال و شاخص توده بدن: 1.93 ± 27.51 كيلوگرم بر مترمربع) تقسيم شدند. هر دو گروه سه جلسه مختلف به فاصله هفت روز شامل كنترل، تمرين مقاومتي (3 ست با 2030درصد يك تكرار بيشينه (1-RM) با محدوديت جريان خون و تمرين مقاومتي (3 ست با 70%1-RM) بدون محدوديت جريان خون را تجربه كردند. فشارخون و ضربان قلب در شرايط استراحت قبل از فعاليت، در فاصله استراحت بين ست ها و در دقيقه هاي 15، 30، 45، 60، 120 بعد از فعاليت و همچنين در شرايط استراحتي 24 ساعت بعد از فعاليت ثبت شد. داده ها با تحليل واريانس اندازه گيري مكرر گروهي در سطح معني‌داري P 0.05 مقايسه شدند. يافته ها: در هر دو گروه پس از فعاليت مقاومتي كاهش‌هاي معناداري در مقادير فشارخون سيستولي (SBP)، دياستولي (DBP) و فشار ميانگين شرياني (MAP) و همچنين ضربان قلب (HR) مشاهده شد كه مقدار كاهش‌ها در جلسه تمرين با كاهش‌جريان‌خون شدت بيشتري داشت (p 0.001 در همه موارد). نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرينات مقاومتي همراه با محدوديت جريان خون در كاهش فشارخون بيماران فوايد بيشتري داشته باشد.