ارائه الگوي بهينه مرزبندي حوزه استحفاظي مناطق عملياتي انتقال گاز به روش تخصيص مكاني

يكي از چالش‏هاي اساسي در حوزه انتقال انرژي، به‌خصوص انتقال گاز، در ايران تعيين بهينه مرزهاي عملياتي انتقال جهت پوشش سراسري سرزمين است. به بيان ديگر، در گذر زمان و با تغيير سطح مصرف و نيز   در مناطق، مرزهاي تعريف‌شده به عنوان مناطق عملياتي امكان پاسخ‌دهي بهينه را از دست داده‌اند و  چالش‏هايي چون دسترسي سخت‏تر، حجم و اهميت انتقال، و ... ضرورت دارد بر مبناي تغييرات به‌وجودآمده مرزهاي جديدي تعريف و تدقيق شود. از اين رو، در اين نوشتار، هدف پرداختن به موضوع الگوي بهينه مرزبندي مناطق عملياتي انتقال گاز بود كه در اين زمينه از روش تخصيص مكاني بهره گرفته شد.   بهينه‏سازي حداكثري و دسترسي بالا در انواع مختلف الگوريتم‏هاست. مدل‏هاي تخصيص مكاني كه معمولاً براي جايابي ايستگاه‏ها و تجهيزات كاري به كار مي‏روند ابزاري مناسب براي برنامه‌ريزي خدمات عمومي‌اند. در اين پژوهش، در كنار مطالعات تطبيقي و بهره‏گيري از تجارب خارجي، از ابزارهايي مانند مصاحبه به منظور تعيين شاخص‏ها، آزمون‏هاي آماري در GIS، روش‏هاي وزن‌دهي، و ... بهره گرفته شد. بر اساس نتايج به‌دست‌آمده،