بررسي ميزان تاثير برنامه مداخله اي مبتني بر مصاحبه انگيزشي در ارتقاء كيفيت زندگي زنان مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: يكي از شايع ترين بيماري هاي مزمن، بيماري ديابت است كه توجه روز افزون متخصصان سلامت را به خود جلب كرده است و حوزه مناسبي براي بررسي اثربخشي مداخله هاي روان شناختي نظير مصاحبه انگيزشي است. لذا برآن شديم كه ميزان تاثير برنامه مداخله اي مبتني بر مصاحبه انگيزشي را در ارتقاء كيفيت زندگي زنان مبتلا به ديابت نوع دو بررسي نمائيم.روش بررسي :پژوهش حاضر مطالعه اي تجربي بود كه در سال 1394 بر روي 110 نفر از بيماران ديابتي نوع دو مراجعه كننده به مركز تحقيقات ديابت شهر يزد انجام گرفت كه به دو گروه مورد و شاهد باتعداد 55 نفر در هر گروه تقسيم شدند. مداخله به صورت مصاحبه انگيزشي بود وبراي درك كيفيت زندگي از مقياس فرم كوتاه 26 سؤالي پرسشنامه كيفيت زندگي(QOL)استفاده شد. پس از تكميل پرسشنامه، داده ها وارد نرم افزار SPSS نسخه 18 شده و توسط آزمون آماري كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين و انحراف معيار نمره كل كيفيت زندگي در دو گروه مورد و شاهد قبل از آموزش به ترتيب 11.34 ± 63.52 و 11.40 ± 62.93 و بعد از آموزش6.94 ± 78.16 و10.62 ± 61.77 بود كه تفاوت معناداري در كيفيت زندگي زنان مبتلا به ديابت نوع دو را بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله نشان مي دهد( 0.001=p). هم چنين نتايج حيطه هاي مختلف كيفيت زندگي نيزتفاوت معناداري را بعد از مداخله نشان داد(0.001=p).نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه مصاحبه انگيزشي موجب بهبود كيفيت زندگي و حيطه هاي آن درزنان مبتلا به ديابت نوع دو گروه مداخله شده است. پيشنهاد مي شود از اين شيوه به عنوان يك روش مكمل براي بهبود كيفيت زندگي بيماران ديابتي و ساير بيماران مزمن استفاده شود.