مطالعۀ جامعه‌شناختي سلامت سازماني كاركنان دانشگاه تبريز

سلامت سازماني به‌معناي قابليت يك سازمان از لحاظ رقابت‌پذيري، كارايي و سازگاري آن با پويايي‌هاي محيط داخلي و خارجي و روحيه كاركنان و يكي از عوامل تعيين‌كننده اثربخشي سازماني است. با درنظرگرفتن اهميت كاركرد دانشگاه در آموزش و پرورش نيروي انساني مورد نياز جامعه، اهميت بررسي سلامت سازماني در دانشگاه برجسته‌تر مي‌شود. اين پژوهش به بررسي سلامت سازماني و مؤلفه‌هاي تشكيل‌دهنده آن در ارتباط با متغيرهاي فرهنگ سازماني و سلامت رواني كاركنان دانشگاه تبريز پرداخته است. روش پژوهش پيمايشي بوده كه داده‌هاي مورد نياز با استفاده از پرسشنامه‌هاي استاندارد سلامت سازماني، فرهنگ سازماني و سلامت روان گردآوري شده است. جامعه آماري پژوهش كاركنان دانشگاه تبريز بودند كه 182 نفر آنان به شيوه نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد، ميانگين سلامت سازماني در دامنه 80 تا 189 برابر با 64/142 است كه نشان مي‌دهد سلامت سازماني كاركنان در حد متوسط به بالايي قرار دارد. همچنين در ميان ابعاد هفتگانه سلامت سازماني، بعد ساخت‌دهي با 40/74 درصد، بيشترين ميزان و بعد يگانگي نهادي با 66/57 درصد كمترين مقدار ميانگين محاسبه‌شده را دارد. نتايج آزمون فرضيات نيز نشان مي‌دهد كه رابطه مثبت و معنا‌داري ميان سلامت سازماني و فرهنگ سازماني و ابعاد آن (به‌جز بعد توجه به ره‌آورد) وجود دارد، ولي سلامت سازماني با متغير سلامت روان و ابعاد آن ارتباط معنا‌داري ندارد. نتايج تحليل رگرسيوني سلامت سازماني نشان مي‌دهد كه چهار متغير خلاقيت و نوآوري، پايداري، توجه به ره‌آورد و توجه به اعضاي سازمان درمجموع حدود 63 درصد تغييرات سلامت سازماني كاركنان دانشگاه تبريز را تبيين مي‌كنند.