فضاي سبز شهري در شهر پايدار (مورد مطالعه: پارك فدك تهران)

براي آنكه فضاي سبز بخشي از يك شهر پايدار محسوب شود، بايد به وجوه اجتماعي و فرهنگي آن نيز توجه كرد. سه جنبۀ مهم فضاي سبزي يك شهر پايدار عبارت است از: جنبه‌هاي زيست‌محيطي، ايجاد شبكۀ اجتماعي و كاهش طرد و افزايش شمول فرهنگي. در مطالعۀ حاضر، وضعيت پارك فدك در منطقۀ 2 تهران به‌عنوان فضاي سبز شهري از منظر احراز شاخص‌هاي شهر پايدار مطالعه شده است. براي اين مطالعه از دو گروه اثرگذاران شامل كارفرمايان، تصميم‌گيران، برنامه‌ريزان و مجريان طرح در شهرداري و اثرپذيران، شامل ساكنان و همسايگان پارك و مصرف‌كنندگان پارك از طريق مصاحبۀ نيمه‌ساخت‌يافته تحقيق شد. همچنين با حضور در پارك و به‌كمك مشاهدۀ مشاركتي در زمان‌هاي مختلف، توصيف كاملي از پارك صورت گرفت. مصاحبه‌ها در سه محور مقوله‌بندي شدند: پيامد زيست‌محيطي احداث پارك فدك: تأمين سرانۀ فضاي سبز شهري، آلودگي صوتي و هوا، بحران آب؛ شبكۀ روابط اجتماعي در فضاي سبز شهري: پارك به‌مثابۀ فضاي سوم، تعلق به فضا و حذف و شمول فرهنگي در فضاي سبز شهري: طرد طبقاتي، طرد جنسيتي، طرد سني، طرد قوميتي و امنيت. نتايج حاكي است كه اين پارك به سرانۀ فضاي سبز منطقۀ 2 شهري كه پارك در آن واقع است كمك كند، اما برخي مناطق شهر تهران كه در حد كمتري سرانۀ فضاي سبز دارند، سبب توسعۀ نامتوازن فضاي سبز در شهر تهران شده و اثري بر ايجاد شبكۀ روابط اجتماعي نداشته است. هرچند سبب طرد جنسي، سني و قومي نشده، شمول فرهنگي نيز تقويت نشده است.