مطالعۀ كيفي شكل‌گيري احساس تعلق اجتماعي و تكرار جرم در مددجويان سابقه‌دار

احساس تعلق اجتماعي رفتارها، سبك زندگي، تعاملات اجتماعي و سلامت فرد و جامعه را سازمان‌دهي مي‌كند. اين پژوهش به روش كيفي و با استفاده از نظريۀ زمينه‌اي، بسترهاي مهم شكل‌گيري احساس تعلق اجتماعي و تكرار جرم را در مددجويان سابقه‌دار مطالعه مي‌كند. براساس معيار اشباع نظري استقرايي، 27 نفر از مددجويان سابقه‌دار مراجعه‌كننده به مركز مراقبت بعد از زندان در شهرستان كرمان شامل مرد و زن به شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و با آن‌ها مصاحبۀ عميق صورت گرفت. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده به روش اشتراوس و كوربين در سه مرحلۀ كدگذاري باز، محوري و گزينشي تحليل شدند و 43 مفهوم، 6 مقولۀ اصلي و 1 مقولۀ هسته‌اي از درون گفته‌هاي مشاركت‌كنندگان استخراج شد. مقوله‌هاي اصلي اين تحقيق عبارت‌اند از: 1. مصائب اجتماعي و ضربۀ روحي در كودكي، 2. گسسته‌شدن تعلق به مدرسه و بازماندگي از تحصيل، 3. نداشتن پيوندهاي اجتماعي و احساس تعلق به كانون اصلاح و تربيت، 4. نداشتن احساس تعلق اجتماعي در خانواده، 5. احساس تعلق به پيوندهاي دوستانۀ انحرافي، 6. سابقه‌داري و تكرار جرم. مقولۀ هسته‌اي «نداشتن پيوندهاي اجتماعي و احساس تعلق ضداجتماعي در سابقه‌داران» نشانگر آن است كه پيوند اجتماعي مددجويان سابقه‌دار به‌دليل نبود بسترهاي مناسب در زندگي به‌سمت احساس تعلق ضداجتماعي و درنهايت، كنش‌هاي انحرافي و تكرار جرم سوق يافته است.