سبك‌شناسي اشعار آييني در دورۀ دفاع مقدس

شعر آييني يكي از گونه‌هاي شعري رايج در دورۀ دفاع مقدس است. شاعران متعهد اين دوره در قالب‌هاي متنوع به توصيف وقايع ديني و مدح و مرثيۀ اهل بيت (ع) پرداخته‌اند. با بررسي ويژگي‌هاي سبكي اين اشعار در سه سطح زباني (موسيقايي، واژگاني)، ادبي و فكري مي‌توان دريافت كه شاعران دورۀ مذكور براي توصيف وقايع ديني كدام يك از قرائت‌هاي حماسي، عاطفي و عرفاني را انتخاب كرده‌‌اند.با بررسي ويژگي‌هاي سبكي، ضمن مرور اشعار مدايح و مراثي ديني اين شاعران مي‌توان به تأثير دفاع مقدس در سروده‌هاي آييني آنان نيز پي برد. اين پژوهش موجب توجه بيشتر به سروده‌هاي ديني در شعر معاصر شده و بر ارتباط دوسويۀ شرايط جامعه و فضاي ادبي كشور تأكيد مي‌كند.اين پژوهش به شيوۀ كتابخانه‌اي و تحليل محتوا انجام شده‌است. ابتدا شاعران آييني برجستۀ دفاع مقدس شناسايي شده‌اند. سپس ويژگي‌هاي سبكي اشعارشان استخراج شده‌است و در پايان، اين ويژگي‌ها مورد تحليل قرار گرفته‌اند. با بررسي ويژگي‌هاي زباني اشعار آييني اين دوره مي‌توان گفت كه بسياري از اين اشعار در اوزان سنگين و فاخر سروده شده‌اند. همچنين شاعران براي افزايش استحكام لحن از تكرار واج‌هاي سخت، سايشي و انسدادي بهره گرفته‌اند. استفاده از واژگان كهن و مربوط به جنگ نيز به ارتقاي بار حماسي كلام افزوده‌است. در حوزۀ ادبي نيز شاعران از آرايه‌هايي مانند تشبيه مركب، اضافۀ تشبيهي و تشخيص بهرۀ زيادي گرفته‌اند كه موجب پويايي شعر و طمطراق سخن شده‌است. در زمينۀ فكري نيز شاهد نگاه افتخارآميز و حماسي به مفهوم عاشورا و انتظار هستيم. بنابراين مي‌توان دريافت كه بسياري از اشعار آييني در دورۀ دفاع مقدس داراي لحن و سبك حماسي است و اين مسئله نشان‌دهندۀ تأثير جريان دفاع مقدس بر فكر  و كلام شاعران اين دوره است.