سياست خارجي ليبي در دوران قذافي: از مقابله ‎ جويي تا مشاركت جويي داوطلبانه با غرب

تحولات سياسي موسوم به بيداري اسلامي كه از سال 2011 خاورميانه عربي را فراگرفت، در يك مورد با دخالت نظامي غرب به سرنگوني رژيم حاكم در ليبي منجر شد. اين دخالت نظامي در حالي بود كه رژيم قذافي در سياست ‎خارجي خود از جهت‎گيري ضدغربي به سمت مشاركت داوطلبانه با غرب متمايل شده و روابط علي الظاهر عادي گرديده بود. اما علي‌رغم اين تغييرات، آغاز بحران داخلي ليبي به واكنش عملي و فوري ائتلاف كشورهاي غربي با هدف سرنگوني قذافي منجر شد. اين پژوهش ضمن مطالعه نظري سياست خارجي ليبي در چارچوب پيش‎نظريه جيمز روزنا و با استفاده از روش توصيفيتبييني، در پي پاسخ به اين پرسش اصلي است كه چرا علي‌رغم اينكه قذافي در دهه آخر حكومت خود سياست خارجي تعامل‌گرا و مشاركت‌جويانه با غرب را در پيش گرفت اما در پي آغاز خيزش مردمي، كشورهاي غربي در قالب سازمان ناتو به دخالت نظامي در اين كشور مبادرت كردند؟ فرضيه اصلي عبارت از اين است كه علي‌رغم در پيش گرفتن سياست تعامل‌گرايي با غرب؛ عدم اعتماد ميان طرفين و فقدان اصلاحات اجتماعي، اقتصادي و سياسي و تداوم نارضايتي‌هاي داخلي موجب شد كه با آغاز بحران در ليبي، كشورهاي غربي از سقوط قذافي حمايت كنند.