اثربخشي درمان شناختي-تحليلي بر نشانگان اختلال استرس حاد و تجارب تجزيه اي در مصدومين حوادث جادهاي

The Effectiveness of Cognitive-Analytic Therapy on Acute Stress Disorder Syndrome and Dissociative Experiences in Traffic-Related Injuries

هدف: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي درمان شناختي-تحليلي بر نشانگان اختلال استرس حاد و تجارب تجزيه اي مصدومين حوادث جادهاي انجام شد. روش: پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش ­آزمون، پس­ آزمون و گروه گواه بود. تمامي مصدومين حوادث رانندگي مراجعه كننده به بخش هاي ارتوپدي و تروماي بيمارستان شهداي هفتم تير جامعه پژوهش را تشكيل دادند. تعداد 30 بيمار واجد ملاك هاي ورود به پژوهش با روش در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي سازي در گروه هاي آزمايش و گواه گمارش شدند. گردآوري داده ها علاوه بر چك ليست اطلاعات دموگرافيك با مقياس مي سي سي پي (Norris & Reed, 1997) و مقياس تجارب تجزيه اي (Bernstein & Putnam, 1986) انجام شد. گروه مداخله برنامه شناختي-تحليلي را طي 16 جلسه به صورت جلسات هفتگي 1 ساعته دريافت نمودند اما گروه گواه اين برنامه را دريافت نكرد. داده ­ها با آزمون هاي t (مستقل و زوجي) و تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شدند. يافته‌ها: برنامه شناختي-تحليلي بر كاهش نمره اختلال استرس حاد (0/64=F=36/02، Eta و 0/05>P) و مؤلفه هاي آن (خاطرات رخنه كننده، مشكل در ارتباط بين فردي، ناتواني در كنترل عاطفي و احساس افسردگي) در آزمودني هاي گروه مداخله اثربخش بوده است. بين ميانگين نمره تجارب تجزيهاي دو گروه نيز در دوره پسآزمون تفاوت معني داري بود (0/61=F=23/12، Eta و 0/05>P). نتيجه‌گيري: يافته هاي پژوهش حاكي از كارايي اين شيوه درماني نوظهور است. به نظر ميرسد به علت تلفيقي بودن درمان و نقش فعال بيمار در آن براي مبتلايان به اختلالات مرتبط با آسيب و عوامل استرس زا مناسب تر است.

Purpose: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of cognitive-analytical therapy on acute stress disorder syndrome and dissociative experiences of traffic-related injuries. Methodology: The research was quasi-experimental with pre-test, post-test and control group design. All the injured in traffic accidents referred to the orthopedic and trauma wards of Haft-e-Tir Hospital formed the research community. Thirty patients with inclusion criteria were selected by the available method and were randomly assigned to the experimental and control groups. Data were collected in addition to the Mississippi Traumatic Stress and Dissociative Experiences Scale. The intervention group received the treatment plan for 16 sessions in 1 hour weekly sessions but the control group did not receive this program. Data were analyzed by t-test (independent and paired) and multivariate analysis of covariance. Findings: Cognitive-analytical program has been effective in reducing the score of acute stress disorder and its dimensions in the subjects of the intervention group (P<0.05). There was a significant difference between the mean scores of dissociative experiences of the two groups in the post-test period (P<0.05). Conclusion: Research findings indicate the effectiveness of this emerging treatment method. It seems that due to the combination of treatment and the active role of the patient in it, it is more suitable for patients with trauma and stressor-related disorder.