نسبت وجود و آگاهي در پژوهش‌هاي منطقي هوسرل

اين مقاله تلاش ‌مي‌كند ضمن ارائۀ نگرش محتوامحور از نظريۀ حيثِ التفاتي و طرح نظريۀ ‌ايده‌آليتۀ معنا، نظريۀ دلالت و ارجاع هوسرل را بررسي و از اين طريق نسبت وجود و آگاهي را ذيل مقولۀ «عينيت»، در پژوهش‌هاي منطقي واكاوي كند؛ چراكه نسبت وجود و آگاهي را بايد در نقطۀ تلاقي نظريۀ حيث‌ التفاتي‌ و عينيت جست. اين نقطۀ تلاقي در مناط صدق عينيتِ معنا قابل طرح است كه به‌عنوان نتيجۀ فيصله‌بخش نظريۀ دلالت و ارجاع هوسرل عمل مي‌كند؛ به همين دليل، اين نوشته پس از ارائۀ نقد هوسرل از نظريۀ علِّي حيث التفاتي برنتانو، نوعي خوانش قيدي از نظريۀ حيث التفاتي مطرح مي‌كند كه نظريۀ خاص حيث التفاتي هوسرل در پژوهش‌هاي منطقي است. مطابق اين نظريه، همواره سوژه از منظر خود به اُبژه التفات مي‌كند و اين همان منظر قايم به تلقي سوژه خوانده مي‌شود كه مشخصۀ ذاتي و حقيقي حيث التفاتي است. سپس نشان خواهيم داد كه نظريۀ ‌ايده‌آليتۀ معنا، از نتايج ساختار سه‌گانۀ حيث التفاتي هوسرل و نگرش محتوامحور حيث التفاتي است. برخلاف ادعاي اين نظريه كه خصيصۀ حقيقي و ذاتي حيث التفاتي جنبۀ پديدارشناسانۀ آن است، نظريۀ ارجاع و دلالت متناظر با آن، نمي‌تواند شرط عينيت معنا را برآورده كند؛ بنابراين، نظريۀ حيث التفاتي مبتني بر نگرش محتوامحورِ نابسنده است.